18 vrouwen vertellen: 'Ik heb spijt van mijn abortus'
Vrouwen krijgen geen spijt van hun abortus. Dat wil de abortuslobby ons graag doen geloven. Maar wie de ervaringen van vrouwen in niet-christelijke media leest, krijgt een heel ander beeld. Vrouwen hebben vaak verdriet van het doden van hun ongeboren kind. Stirezo geeft een overzicht.
Annelies (35) in VIVA: “Ik heb spijt van mijn abortus”
"[N]u, maanden later, ben ik nog steeds intens verdrietig. Ik fantaseer constant wat er zou zijn gebeurd als ik het kind wél geboren had laten worden. Zou het een jongen of een meisje zijn geweest? Wat voor karakter zou het hebben gehad? Als ik vriendinnen met kinderen zie, ben ik zelfs jaloers. Ik had ook moeder moeten zijn."
Sarah (34) op Ze.nl: "Ik heb nu spijt van iedere abortus die ik heb laten uitvoeren"
"We zijn nu vijf jaar samen en echt gelukkig. Alleen hoe snel ik hiervoor zwanger raakte, nu wil het niet meer lukken. (..) Om me heen zie ik iedereen met een dikke buik, maar ons lukt het maar niet. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Als ik al die abortussen niet had laten doen had ik nu in ieder geval een kind gehad. Nu heb ik helemaal niets! Ik kan wel zeggen dat ik nu spijt heb van iedere abortus die ik in mijn verleden heb laten uitvoeren. Ik kan alleen hopen dat God mij nog een kans geeft en dat ik mezelf ooit toch nog een keer moeder mag noemen."
Nova (27) in Libelle: "De Dag Nadat – Ik abortus pleegde en spijt had"
"In de vier maanden na de abortus heb ik mezelf redelijk staande gehouden. Maar tijdens een vakantie met mijn ouders stortte ik in. Ik had suïcidale gedachten, wist niet meer hoe ik verder moest. (..) Ik heb EMDR gehad, een speciale therapie voor traumaverwerking. Die heeft mij er redelijk bovenop geholpen, al zijn er nog steeds momenten dat ik het moeilijk heb. Dat ik Jimmy zo verschrikkelijk mis."
Petra (59) in Libelle: "De baby bleek helemaal geen open ruggetje te hebben."
"Toen bleek dat dit kindje het syndroom van Down had en nog een aantal complicaties, waaronder een open ruggetje. Volgens de gynaecoloog had de baby een levensverwachting van een week. (..) Een bevriende huisarts heeft nog naar het rapport van mijn bevalling gekeken. Het kindje bleek wel het syndroom van Down te hebben, maar hij kon niets terugvinden over een open ruggetje. Ik vermoed dat de gynaecoloog destijds de situatie ernstiger heeft voorgesteld, om mij ervan te overtuigen de zwangerschap af te breken, wat natuurlijk heel kwalijk is."
Bianca (39) in Vriendin: "Achteraf bleek het mijn enige kans op een kind"
"Ik ben gelukkig, heus. Maar diep vanbinnen heb ik mezelf mijn abortus niet vergeven. (..) Achteraf bleek het mijn enige kans op een kind. Het lukt me aardig om dat gevoel naar de achtergrond te drukken. Maar soms, als iemand uit mijn omgeving zwanger is, of als ik het zoontje van mijn vriendin zie die nu net zo oud is als mijn zoon of dochter zou zijn geweest, doet dat ontzettend veel pijn."
Sarah (20) op Mamaenzo.nl: "Verdriet. Spijt. Wat heb ik gedaan?"
"Inmiddels zijn Sarah en haar vriend de trotse ouders van een zoon, maar juist nu, vertelt Sarah, vraag ik me af hoe ik het ooit over mijn hart heb kunnen verkrijgen om mijn eerste kindje weg te laten halen. Welke moeder doet nu zoiets? Het verdriet komt nu naar boven, als ik kijk naar het wondertje in mijn armen. Verdriet. Spijt. Wat heb ik gedaan?"
Anoniem op kidsenkurken.nl: "Het verdriet slijt niet, het krijgt geen plekje, het doet nog steeds zeer."
"Tijdens die supervisie zag ik haar ineens voor me. Het meisje dat ze geweest zou zijn. Want ook al dacht ik tijdens die zwangerschap dat het een jongetje zou zijn, vooral ook omdat mijn ex dat zei, wist ik nu ineens heel zeker dat ze een meisje was. Een meisje van bijna vier met blond krullend haar wat los over haar rug hangt met een klein vlechtje voor in. Violet, dat is de naam die ineens omhoog komt. (..) Ik mis haar, het idee van wat had kunnen zijn, ik voel me schuldig dat ik haar niet kon bieden wat ik mijn andere kinderen wel bied. Ik kan niet snappen waarom juist zij er niet mocht zijn. En ik voel mij slecht dat ik zo’n keuze heb gemaakt, dat ik heb beslist over een leven. Ik rouw, ik rouw over wat had kunnen zijn, over hoe het is gelopen, over dat ik toen geen andere optie zag."
Angelique (20) op Ze.nl: "Ik heb spijt van mijn abortus"
"Terwijl ik op die stoel lag, raakte ik in paniek. Even later viel ik huilend weg. Voordat ik het wist werd ik wakker in een klein kamertje en zat ik oog in oog met mijn vriend. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Wat had ik gedaan? Waarom heb ik mijn kindje weg laten halen. (..) Ik heb er spijt van, en zal dat denk ik altijd blijven houden. Helaas is het niet meer terug te draaien."
Anoniem (47) op Mamaplaats.nl: 'Door complicaties bij abortus kan ik geen kinderen krijgen'
"Ik wil mijn verhaal delen om anderen te behoeden van deze grote fout! Eeuwig leef ik met het gegeven nooit moeder te worden. (..) Details laat ik achterwegen, maar moeder worden is niet meer mogelijk. Dit komt doordat er complicaties opgetreden zijn tijdens de abortus. Elke dag sta ik met tegenzin op en ga ik met tegenzin naar bed. Dit als sinds mijn 17e en nu ben ik 47. "
Anoniem op Girlscene.nl: "Ik heb nog steeds spijtgevoelens als ik zwangere vrouwen zie"
"Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad. Het was weg, ik voelde het niet meer... Tijdens de korte zwangerschap had ik last van lichte krampen, dit hield in dat mijn baarmoeder plaatsmaakte voor het kindje. Deze krampen waren weg. Alles wat op een kindje duidde, was allemaal weg. Ik voelde me leeg vanbinnen en zoals je kunt lezen kreeg ik ook last van schuldgevoelens en spijt."
Jaimy (23) in De Telegraaf: "Ik heb me nog nooit zo alleen en onbegrepen gevoeld"
"Mijn ex loopt ervoor weg, kon ik dat ook maar. Ik blijf achter met de pijn en tot overmaat van ramp heb ik een infectie opgelopen door de combinatie abortuspil - medicijnen. Ik blijf met veel vragen zitten. Zoals: 'Waarom koos ik niet voor mezelf, maar voor iemand die zijn reputatie belangrijker vindt dan het geluk van zijn geliefde?' Ik kan de ingreep niet meer ongedaan maken. Ik moet leren leven met de pijn. Maar ik heb me nog nooit zo alleen en onbegrepen gevoeld. Ik hoop dat ik mezelf deze beslissing ooit kan vergeven..."
Veerle (26) in Grazia: "Ik weet nog precies hoe leeg en ellendig ik me voelde toen het achter de rug was"
"Eigenlijk wist ik meteen dat ik een megafout had gemaakt, maar ik hoopte nog dat dit gevoel zou zakken. Dat is niet gebeurd. Tussen Ramon en mij heeft het geen anderhalve maand meer geduurd; hij werd gek van mijn tranen en ik kon hem ook niet meer om mij heen verdragen. Toen het uit was, hoopte ik dat ook mijn spijt zou overwaaien. Ik had toch nooit een alleenstaande moeder willen worden? Dat kón ook helemaal niet, met mijn werk enzo. Maar de spijt is gebleven."
Joline (29) in Margriet: "Ik zit hele dagen verdwaasd op de bank"
"Ik, die zo graag moeder had willen worden, had mijn eigen kind laten weghalen. Nog steeds ben ik verbaasd dat dit mij heeft kunnen overkomen. Dat ik zó de weg ben kwijtgeraakt. Ik ben er heel verdrietig om. En boos. Boos op mijn dokter. Ik vind dat hij me beter had moeten begeleiden, laten opnemen misschien, een behandeling met antidepressiva had moeten starten. Soms ben ik ook boos op Maarten, omdat hij me niet heeft tegengehouden. Maar ik ben vooral boos op mezelf. Omdat ik zo laf was en mijn kind zomaar heb laten weghalen."
Françoise in VIVA: "Ik kan niet meer genieten van ons leven"
"Pas nu het te laat was, droomde ik ervan hoe het ook had kunnen lopen. Er schoten me telkens leuke kindernamen te binnen. En zou het eigenlijk een jongetje of een meisje zijn geworden? Elke nacht lag ik erover na te denken en toen mijn zus – niet wetend wat mij overkomen was – zeven weken later belde om opgetogen te vertellen dat zij en haar man een kindje zouden krijgen, brak ik. De hormonen, die kon ik de schuld niet meer geven. Een kind: dat was wat ik óók wilde. Ik had één kans weggegooid, ondoordacht laten wegzuigen, en dat sneed door me heen."
Marlène (39) in Kek Mama: "Nu faal ik aan alle kanten"
"Het is nu anderhalf jaar later en er is geen moment dat ik niet denk aan het kind dat nooit is geboren. Ik voel me schuldig en leeg. Mijn scheiding verloopt dramatisch. Zonder de emotionele nasleep van mijn abortus had ik mijn kinderen beter kunnen steunen in deze moeilijke tijd. Nu faal ik aan alle kanten, door mijn eigen stomme schuld."
Anoniem op Mamaplaats.nl: "Sem wat spijt het me"
"Ik heb gekozen met mijn verstand.. voor het eerst en laatst in mijn leven, ik heb er nog iedere dag spijt van. Nu, ruim 2 jaar later een ander huis, stabiele baan, vast contract en financiële zekerheid is alles anders. Was het toen maar zo geweest.... Sem wat was je welkom, en Sem wat mis ik jou, en Sem wat spijt het me dat ik je nooit heb kunnen vasthouden, knuffelen, zien opgroeien, door mijn eigen keuze.... omdat ik dacht dat ik je niet genoeg kon beiden met papa."
Malou (28) in Grazia: "Een zwangerschap gaat om een levend wezen"
"Ik denk dat ik mijn zwangerschap onbewust als zoiets groots beschouwde, dat ik het per se heel klein wilde houden. En dat het hup, ook zo weer voorbij was. Net als het trekken van een kies. Maar dat is onzin, weet ik nu. Want een zwangerschap gaat om een levend wezen. Er groeit iets in je lichaam dat een echte baby kan worden. Juist daarom had ik zoveel verdriet, het verpletterde me. "
Netty (67) in Libelle: 'Alles kwam weer boven'
"Toen ik getrouwd was en op mijn 25e een miskraam kreeg, kwam alles uit die tijd [van de abortus] weer boven. Ik kreeg klachten: concentratieproblemen, depressieve gevoelens, herbelevingen. Ik wist waar die vandaan kwamen, maar durfde er nog steeds niet over te praten."
Laatst bijgewerkt: 4 mei 2022 14:03