Abortusverdriet slaat jaren later in als een bom: “Ik heb anderhalf uur gehuild”
Samen met je tweelingzus een miljoenenbedrijf runnen, dat is niet voor iedereen weggelegd. Esther en Anne Vedder (34) staan sinds 2016 aan het roer van ‘Vedder & Vedder’, hun eigen sierradenmerk. Sinds kort is Esther zwanger. Anne heeft moeite om blij voor haar te zijn omdat dit de herinnering aan haar eigen abortus doet oprakelen. In het blad LINDA spreekt ze openhartig over haar pijn. Ze beschrijft het plotselinge verdriet als een “mokerslag”.
“Ik was jong en totaal niet klaar voor een kind”
Ze was nog relatief jong toen ze onverwacht zwanger raakte. Ze was ervan overtuigd dat ze er niet klaar voor was om moeder te worden. Toch knaagde er blijkbaar iets van binnen aan haar geweten. Naar eigen zeggen veranderde ze “elke dag van mening: wel een abortus, geen abortus.” Op een impulsief moment besloot ze toch de keuze te maken waar ze jaren later zulke bittere tranen om zou huilen. “Uiteindelijk besloot ik onnadenkend: ‘boeien, ik kan altijd nog zwanger worden.’ Dus ik deed het, toen ik tien weken zwanger was.”
Lees ook: 18 vrouwen vertellen: 'Ik heb spijt van mijn abortus'
Bittere tranen
Jaren lang lukte het Anne om haar gekwelde geweten het hoofd te bieden. Het runnen van een miljoenenbedrijf biedt immers genoeg afleiding. De prikkel was de zwangerschap van haar tweelingzus. Toen kwam al het verdriet in een keer naar boven. “Ik ben naar een coach gestapt en heb anderhalf uur gehuild”, zo laat ze weten aan LINDA. De angst om nooit moeder te worden greep haar als nooit tevoren bij de keel. Haar abortus beschouwt ze als ‘een weggegooide kans’.
Moeder van een gedood kind
Toch is Anne net als haar tweelingzus Esther wel degelijk moeder. Alleen is haar kind gedood, en wel op haar eigen initiatief. Het feit dat ze het moederschap in één adem noemt met abortus, bewijst dat zij goed beseft dat het wel degelijk om een kindje ging in haar buik, niet om een ‘klompje cellen’. Deze realiteit moest zelfs de pro-abortuskrant NRC impliciet toegeven vanwege het feit dat vrouwen na een abortus meestal door een rouwproces gaan.
Knagende leegte
Abortus is altijd een verdriet, hoe graag radicale activisten die realiteit ook proberen te verbloemen. Het is fundamenteel anders dan bijvoorbeeld het verwijderen van amandelen of het trekken van een kies. De slogan ‘mijn lichaam, mijn keuze’ gaat in die gevallen wel op. Bij abortus is dat niet het geval omdat het kindje zijn of haar eigen DNA heeft. Hij of zij is dus geen onderdeel van het lichaam van de moeder. Het kindje is door God in haar baarmoeder geweven (Ps. 139:13-14), en het is de tragische dood van dat kindje dat bij Anne en zoveel andere vrouwen voor zoveel pijn en verdriet zorgt.
Laatst bijgewerkt: 16 juni 2023 13:39