Op een dag kwamen ‘artsen’ naar de kamer van een dementerende man. Hij had geen idee dat dit de laatste mensen zou zijn die hij ooit zou zien. Dit is geen foto van de man in kwestie, maar dient ter illustratie.
Euthanasie voor wilsonbekwame man: de glijdende schaal wordt alsmaar gladder
Wat doe je als je je geliefde mentaal ziet aftakelen? Het is helaas een scenario waar veel mensen mee te maken hebben of later zullen krijgen. Het leven is immers broos, zeker in de laatste fase. Hem of haar verzorgen tot het einde is onze morele plicht, maar sinds kort is er een alternatief: euthanasie.
Verwarde man geëuthanaseerd
Een artikel in De Telegraaf verhaalt over een echtpaar van wie de man leed aan Alzheimer. Wanneer hij op een dag niet meer weet hoe hij de oven aan moet zetten, ziet zij dat als een teken dat hij hard achteruit gaat, en laat ze hem opnemen in een verpleeghuis. Daar gedraagt hij zich onrustig: hij roert in een pan met eieren, pindakaas en hagelslag – volgens hem een pannenkoek. Dan besluit zijn vrouw dat het genoeg is geweest. Ze klopt aan bij het Expertisecentrum Euthanasie, gewapend met een oude wilsverklaring, en laat haar man euthanaseren. De man krijgt eerst een slaapmiddel, dan een coma-opwekkend middel en tenslotte de dodelijke injectie. Een paar minuten later is hij dood.
Wie heeft het recht om dit te beslissen?
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Je kunt toch niet voor een ander euthanasie aanvragen? Door zijn Alzheimer is de 75-jarige man namelijk wilsonbekwaam. De arme man wist waarschijnlijk niet eens wat die heren in witte jassen kwamen doen, en waarom hij een goedje moest innemen. Dit was alleen mogelijk omdat zijn vrouw en de artsen hadden bepaald dat hij ‘ondraaglijk lijdt’. Op basis van zijn gedrag en een document uit het verleden komen ze tot de conclusie dat zijn leven geen waarde meer heeft. Dat noemen ze tegenwoordig ‘zorgvuldig’ in Nederland. Heeft iemand die man wat gevraagd? Een euthanasie als deze is een doodvonnis, uitgesproken zonder verdediging.
Lees ook: Bejaarde hoogleraar raadt klimaateuthanasie aan in “doodeng betoog”
Misplaatst mededogen
Wat het euthanaseren van dementerende mensen ronduit cynisch maakt is een beroep op ‘mededogen’. De euthanasielobby praat haar moorddadige activiteiten recht met barmhartig klinkende motieven. Wat hier ‘mededogen’ wordt genoemd, is niets anders dan een legitimatie om iemand uit de weg te ruimen. De onrust van een zieke man die in de war is wordt vertaald als uitzichtloos lijden. De liefde van een echtgenote verandert in de wens tot doding. En artsen spelen mee in dit toneelstuk waarin de dood als oplossing wordt gepresenteerd. De samenleving staat erbij en kijkt toe – of erger: applaudisseert.
Euthanasie ondermijnt de menselijkheid
God, de Schepper van ieder leven, is duidelijk: het leven is heilig, ook als het zwaar is. Juist mensen die kwetsbaar zijn, verdienen bescherming. Euthanasie is geen medisch antwoord op lijden, maar een moreel failliet. Als we niet langer het leven verdedigen van wie zich niet kan uitspreken, wie is dan morgen de volgende? De getraumatiseerde? De depressieve? Het kind met een handicap? Dat is een gevaarlijke vraag om te stellen in een land dat recentelijk nog kindereuthanasie legaliseerde.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Uw gift kan een leven redden. Elke dag vecht Stirezo Pro Life voor ongeboren kinderen die niemand anders hebben. Zij kunnen niet spreken, maar u wel. Met uw donatie geeft u ze een kans op leven. Wacht niet langer – elke seconde telt in deze strijd. Doneer nu en word de held die ze nodig hebben.
Hellend vlak
Hoe schokkend dit geval ook is, het is het allerminst verbazingwekkend dat dit tegenwoordig als ‘goede zorg’ wordt bestempeld, en er niemand wordt vervolgd voor het doden van deze man. Oorspronkelijk was euthanasie namelijk alleen legaal voor terminaal zieke patiënten die ernstig leden en spoedig zouden sterven. Dit werd gezien als een uitzonderlijke en humane beslissing. Maar zodra het morele verbod op het doden van onschuldige mensen (‘Gij zult niet doden’) werd losgelaten, begon de reikwijdte van euthanasie zich uit te breiden en werd het genormaliseerd. Wat begon als een uitzondering, werd gaandeweg verruimd naar gevallen van psychisch lijden, nihilistische levensmoeheid en zelfs euthanasie bij kinderen en ernstig gehandicapte pasgeborenen.
We zijn de grens al over
Wat met deze man is gebeurd, is dus geen incident maar een symptoom. Artsen worden steeds vaker benaderd voor euthanasie bij wilsonbekwamen. En steeds vaker gaan ze erin mee. Logisch, hoe vaker iets ‘uitzonderlijks’ als dit gebeurt, hoe minder uitzonderlijk het wordt. Het euthanaseren van wilsonbekwamen is de volgende stap in het euthanasiedebat. Dat de Staat onschuldige mensen moet kunnen doden, weegt zelfs zwaarder dan die gekoesterde ‘zelfbeschikking’, het oude stokpaardje van euthanasievoorstanders. Dit is de logica van een cultuur die de dood verkiest boven het lijden, controle boven geloof. Het wordt tijd dat we dit niet langer eufemistisch verpakken als ‘liefdevolle zorg’, maar het ontmaskeren voor wat het is: het georganiseerd doden van de zwaksten. En dat moet stoppen.
Laatst bijgewerkt: 4 juli 2025 16:24