Op sleeptouw met de wakers: “uitgescholden en bespuugd, maar God was met ons.”
‘Een katholiek, een baptist en een gereformeerde lopen over straat…’ Dit zou het begin van een mop kunnen zijn, maar het beschrijft de aanloop naar een wake bij een abortuscentrum op een zonovergoten dag in Amsterdam. Een van de medewerkers van Stirezo was uitgenodigd om een dagje mee te waken. Hij omschrijft de ervaring als “indrukwekkend, confronterend en bemoedigend”. Lees hier zijn verslag.
Lees ook: Waakster vertelt: huilend tienermeisje door moeder abortuscentrum ingesleurd
“Werk ze nog!”
Aan de overkant van het abortuscentrum in Amsterdam hebben de wakers zich opgesteld. Vanuit de wachtkamer aan de straatkant zijn onze spandoeken goed te zien. Terwijl we de meertalige pro-life boekjes verdelen over het klaptafeltje, worden we aangesproken door een zichtbaar geëmotioneerde jonge vrouw. Ze verzoekt ons dringend om weg te gaan omdat onze aanwezigheid ‘intimiderend’ is voor de vrouwen die naar binnengaan voor een ‘behandeling’. De wakers verlegden de focus van het gesprek naar het kindje dat op het punt staat om gedood te worden. Dit zorgde ervoor dat de meeste boosheid bij haar verdween. In de loop van het gesprek bleek dat ze niet lang hiervoor zelf een miskraam heeft gehad. De pijn die ze daarover voelde kwam door onze aanwezigheid naar boven. Ze moest snel door naar haar werk, dus nam ze afscheid. “Werk ze nog!”, zei ze per ongeluk.
‘Wat is er zo erg aan abortus?’
Ondertussen gingen de eerste vrouwen het abortorium binnen. Sommigen keken ons voor het binnengaan nog aan, terwijl anderen bewust de andere kant op leken te kijken. Dat gold niet voor een jonge vrouw op de fiets. Ze ging pal voor ons staan en ‘wilde even zeggen dat ze het heel vervelend vond dat wij hier stonden.’ Ze was duidelijk niet in voor een gesprek omdat ze verwijten maakte en vragen stelde, maar niet naar ons antwoord wilde luisteren. “Jullie maken het een vrouw die de zwaarste beslissing van haar leven moet maken nog lastiger”, was een van de verwijten. Ik vroeg haar waarom abortus zo’n ‘zware beslissing’ is als het ongeboren kind toch maar een klompje cellen zou zijn. Ze weigerde mijn vraag te beantwoorden omdat ik als man volgens haar geen mening mag hebben over abortus. Ik hoop dat ze dat ook vertelt aan D66-minister Ernst Kuipers en abortusdirecteur Rob Benschop.
“Ga weg joh, stelletje mafklappers!”
De politie was daarentegen erg vriendelijk en behulpzaam. Een aantal keer kwam de wijkagent even poolshoogte nemen en een praatje maken. Haar assistentie hadden we gelukkig niet nodig. Sommige tegenstanders spuugden naar ons of riepen ons verwensingen toe vanaf de overkant van de straat. Een man ging foto’s van ons maken, en een andere dappere man op de fiets stak zijn middelvinger naar ons op toen hij ons ruimschoots gepasseerd was. Het viel op dat weinig mensen onze flyers wilde aannemen. Een van de vrouwen die ons aanbod afsloeg zonder ons een blik waardig te gunnen was vermoedelijk een zogenaamde ‘abortusbuddy’. We zagen haar later met een andere vrouw naar binnen gaan. We hebben ook hen in gebed opgedragen.
Subsidie uit Amerika?
Een jonge vrouw die druk aan het bellen was moest tot haar ongenoegen langs ons fietsen. Ze was blijkbaar zo van slag van onze aanwezigheid dat ze vlak voor onze neus allerlei spullen liet vallen. Ze poogde snel haar spul bij elkaar te rapen, maar tot overmaat van ramp viel haar fiets om en rolde er nog meer uit haar mandje en fietstassen. Zwaar geïrriteerd raapte ze alles bij elkaar. Toen wij hulp aanboden, snauwde ze ons toe dat ze die niet nodig had. Even later werden we aangesproken door een jongeman die net als de ongelukkige fietsster een verkeerde opvatting over de realiteit had. Hij vroeg ons of wij gesubsidieerd werden vanuit Amerika. Een van de waaksters grapte “was het maar zo’n feest, wij krijgen geen cent.” De sympathieke jongeman was een dierenactivist en leek oprecht geïnteresseerd te zijn in waar wij voor stonden. Hij nam zelfs wat pro-life materiaal van ons aan. De dierenactivist concludeerde dat ook onschuldige mensen beschermwaardig waren, geboren of niet.
Lees ook: Tot zes maanden cel voor stil gebed bij abortuscentrum in Engeland en Wales
Eensgezind bidden voor het ongeboren kind
In de tijd dat wij daar stonden te waken hebben we zo rond de tien vrouwen naar binnen zien gaan. Telkens als dit gebeurde, gingen we in een kring staan om voor het ongeboren kind en zijn of haar ouders te bidden. Door de vitrage voor het raam van de wachtkamer konden we de vrouwen in die daar zaten te wachten niet zien. Onze spandoeken en ons gebed zijn vanaf daar wel zichtbaar. In ons gebed smeekten we God dat de vrouwen tot inkeer zouden komen. Tegen het einde van onze wake werden we nog aan gesproken door een oudere man die geen Nederlands of Engels sprak maar die met gebaren en betraande ogen overbracht dat hij erg blij is met ons pro-life getuigenis. “Een cadeautje” noemde een van de wakers dit moment. Dat was het wat mij betreft zeker.
Laatst bijgewerkt: 3 juni 2023 09:06