'Waarom heeft het abortuscentrum mij niet gebeld? Het is toch ook mijn kind?' (Foto: Publiek domein)
Vader staat machteloos, terwijl aborteurs zijn kind doden
Abortus is een ‘vrouwenrecht’, zo wil de feministische slogan. Afgezien van het feit dat je met abortus ook de jacht op ongeboren meisjes opent (en in culturen waar ze als minderwaardig beschouwd worden, gebeurt dat werkelijk), er is ook nog de vader.
Vader en moeder leveren helft DNA
Eigenlijk vreemd dat in een tijd die zich graag op zijn wetenschappelijkheid laat voorstaan, net gedaan wordt of een kind een ‘product’ van alleen de moeder is. Terwijl iedereen weet dat vader en moeder elk precies de helft bijdragen aan het DNA, aan het biologische grondplan van het kind.
Valse sentimentaliteit van feminisme
Feministes en hun abortus-promotende fellow-travellers doen graag huilerig over de ‘kwetsbaarheid’ van ongewenst zwangere vrouwen, maar hun narcistische ongevoeligheid voor het lot van het te doden kind – vaak een meisje! – toont alleen maar aan hoe huichelachtigheid hun ‘bewogenheid’ is. Ze zouden met deze valse sentimentaliteit niet zo makkelijk moeten wegkomen.
Jordy Meerman
Maar er is dus ook nog de vader. Het Nederlands Dagblad bracht onlangs de casus van Jordy Meerman (45), een goed verdienende advocaat uit Breda. Hij kreeg via een datingsite een nieuwe vriendin, eveneens goed gesitueerd. Jordy had van meet af aan een kinderwens, maar blijkbaar geen behoefte dit vorm te geven in een huwelijk, waarin de verwekking van kinderen immers thuishoort. Wat dit betreft heeft hij wat volgt ook aan zichzelf te danken.
‘Alleen met de juiste persoon’
Als hij zijn vriendin al bij de tweede date polst hoe zij over kinderen denkt, antwoordt zij bevestigend, “maar wel met de juiste persoon”. Meerman vat die beperkende voorwaarde als een zorgvuldigheid op, die hij ook zelf nastreeft. Hij ziet geen probleem. Opnieuw valt de afwezigheid van een huwelijkskader op, waarbij die zorgvuldigheid omtrent partner en nageslacht normaliter is inbegrepen.
Toch twijfels over relatie
De relatie ontwikkelt zich tot een wederzijdse verliefdheid op een roze wolk. Alle lichten staan op groen, om een eerste kind te laten komen. Maar als het zover is, slaat de stemming bij de vrouw om. Ze laat haar vriend opeens weten dat ze toch twijfels heeft over hun relatie. En, voegt ze eraan toe: "Ik ben ook nog zwanger van je."
Pijnlijk complicatie én implicatie
Boem. Datgene wat in een normale huwelijksrelatie een hoogtepunt zou betekenen, de komst van een eerste kind als bevestiging van de liefde, krijgt de arme Jordy als pijnlijke complicatie gepresenteerd, met bovendien de niet minder pijnlijke implicatie hoe zijn vriendin inmiddels tegen hem aankijkt. Is hij ‘het’ wel? Zij heeft al een afspraak met de verloskundige gemaakt, maar installeert dan wel weer een app op zijn telefoon waarmee hij de zwangerschap kan volgen. Het kind wordt verwacht op 7 november 2022.
Gevaarlijke stemmingswisselingen
Als ze samen de echo van het ongeboren kindje te zien krijgen en het hartje horen kloppen, zijn ze ondanks alles beiden even himmelhoch jauchzend, maar even later is de moeder toch ook weer zum Tode betrübt. Stemmingswisselingen zijn bij zwangere vrouwen niet ongewoon, maar door het ontbreken van een huwelijkskader en de mogelijkheid van abortus, staat met het twijfelen aan de juistheid van de partnerkeuze ook direct het leven van het kind op het spel.
Doek valt voor vader en kind
Dat blijkt. Jordy Meerman krijgt definitief te horen dat hij bij nader inzien toch inderdaad niet ‘de ware’ is. Het doek valt, niet alleen voor hem, maar ook voor zijn kind. Hij trekt uit bij zijn vriendin, maar blijft in het ongewisse over de zwangerschap. Hij maakt er ruzie over met haar, maar krijgt zelfs de datum van de geplande abortus niet te horen. Jordy kan het beeld van zijn levende kind op de echo echter niet meer uit zijn geheugen wissen, vertelt hij aan het Nederlands Dagblad.
Niet alleen afgaan op vrouw
Meerman is jurist. Als zodanig houdt hij de wet- en regelgeving over abortus tegen het licht. Hij vindt een richtlijn voor abortuscentra dat als ze een ongeboren kind willen doden, zij niet alleen mogen afgaan op het oordeel van de vrouw, en zeker niet als die blijk geeft van onbestendigheid daaromtrent. Waarom hebben ze mij niet gebeld, vraagt Meerman zich dan ook af. “Het is ook míjn kind. Ik zou als arts in gewetensnood komen als ik een kind zou weghalen, terwijl je weet dat de moeder drie weken daarvoor nog superenthousiast over het kind was.”
Vader rechteloos bij abortus
Het is ietwat naïef van de jurist om bij aborteurs zoiets als ‘gewetensnood’ te veronderstellen. Aborteren is een lucratieve en keiharde business, al wordt het in ‘medische’ verpakking verkocht. Hoe dan ook, Jordy Meerman is er verontwaardigd over dat hij in de praktijk rechteloos is ten aanzien van zijn eigen ongeboren kind. Hij vindt dat de positie van de vader bij de abortusbeslissing versterkt dient te worden. Er zit iets goed scheef, aldus Meerman, in de wet- en regelgeving. Scheef is abortus sowieso, maar het valt Meerman nu pas op omdat hij er zelf slachtoffer van is geworden. Hij blijkt inmiddels in behandeling bij een traumatherapeut. Toch, het grootste slachtoffer blijft zijn kind, dat er immers het leven bij ingeschoten heeft.
‘Taboe op abortus’
Interessant is dat Meerman zijn beklag is gaan doen bij de politiek. D66 weet hem te melden dat het om een “lastige discussie” gaat omdat - volgens de wet - de vrouw beslist en recht op privacy heeft. Aan de andere kant wil D66 kennelijk van twee walletjes eten en beweren de linksliberalen dat zij óók het pleidooi steunen om ‘partners’ meer invloed te geven op de abortusbeslissing. Echt D66 is de toevoeging dat afschaffing van “het taboe op abortus” hieraan zou kunnen bijdragen. Welk taboe? Er worden alleen al in Nederland jaarlijks meer dan 31.000 ongeboren kinderen gedood.
Nederlands Dagblad
Nee, dan is het commentaar van het Nederlands Dagblad op het eigen artikel consequenter: dat de vrouw in haar eentje voor abortus kan kiezen, is een schone zaak en Jordy Meerman heeft gewoon pech gehad. Het buitensluiten van de vader mag dan “oneerlijk voelen”, aldus de ND-commentator, toch doet “hun inspraak geven bij de keuze voor een abortus uiteindelijk meer kwaad dan goed.” Waarom? Omdat het een druk kan opleveren voor de vrouw. O, wat erg. Over het doden van het kind, geen woord.
Anticonceptie
Natuurlijk is het waar dat inspraak van de vader de zaken kan compliceren. Ook is waar dat het de vrouw die al besloten heeft haar kind te laten doden, niet goed kan uitkomen. Maar mag dat een overweging zijn bij een beslissing waarbij het leven van een ongeboren medemens op het spel staat? Bovendien eindigt het ND-commentaar met het aanbevelen van anticonceptie, wat – afgezien van de immoraliteit ervan - gezien de casus nogal ongerijmd is. Want het kind was juist wel welkom, alleen bedacht de moeder zich even later. Om die reden kan het bij nader inzien – niet alleen volgens de moeder maar blijkbaar ook volgens ND – maar beter gedood worden. Met de christelijke moraal of zelfs maar de natuurwet is zo’n onrechtvaardig standpunt echter met geen mogelijkheid te verenigen.
Meer dan 31.000 per jaar
De enige juiste conclusie die uit bovenstaand verhaal kan worden getrokken is dat het verwekken van kinderen niet op de bonnefooi moet gebeuren, maar binnen het kader van een huwelijk moet plaatsvinden, waarin man en vrouw voor elkaar gekozen hebben, niet alleen voor zo lang de roze wolk duurt, maar voor betere en voor slechtere tijden. Zolang dit niet weer de basis van wet en recht wordt, zullen tragedies als die van Meerman blijven terugkeren. En van diens kind. Vergeet niet: het gaat om meer dan 31.000 per jaar.
Laatst bijgewerkt: 24 juli 2023 06:46