Het recht op leven, meer dan alleen een sociale conventie!
De universele consensus over de onaantastbaarheid van onschuldig menselijk leven is één van de meest fundamentele principes van het morele en juridische geweten van de mens. Schendingen van het principe van de onaantastbaarheid van onschuldig leven hebben wel sinds het begin van de geschiedenis plaatsgevonden. Dit begon al met de broedermoord van Kaïn op Abel, waarover in hoofdstuk vier van Genesis wordt verhaald. Toch werd vrijwillige doodslag altijd beschouwd als een morele afwijking.
Toestemming van de staat om te doden
Door de verbods-formulering, "Gij zult niet doden ", staat het Bijbelse gebod garant voor het beginsel volgens hetwelk onschuldig menselijk leven een heilig goed is. We moesten de twintigste eeuw bereiken om getuige te zijn van een ontstellend algemeen verlies van zo'n evident beginsel. Zoals paus Johannes Paulus II in zijn encycliek Evangelium Vitae opmerkte, "ontwikkelt zich een nieuw cultureel klimaat, dat de misdaad tegen het leven een nieuw en zo mogelijk nog sinister karakter geeft, hetgeen aanleiding geeft tot verdere ernstige bezorgdheid: brede sectoren van de publieke opinie rechtvaardigen bepaalde misdaden tegen het leven in naam van de rechten van de individuele vrijheid, en op grond daarvan eisen zij niet alleen vrijstelling van straf, maar zelfs toestemming voor het doden van de staat, zodat deze dingen kunnen worden gedaan in volledige vrijheid en zelfs met de gratis hulp van de gezondheidszorgsystemen".
“Potentieel menselijk biologisch materiaal”
Een ander punt dat in Evangelium Vitae sterk aan de kaak wordt gesteld, is het moreel relativisme waarvan het "nieuwe culturele klimaat" doordrongen is: "Niet alleen is het feit van de vernietiging van zoveel mensenlevens die nog geboren moeten worden of zich in hun laatste levensstadium bevinden buitengewoon ernstig en verontrustend, maar niet minder ernstig en verontrustend is het feit dat het geweten zelf, als het ware verduisterd door een dergelijke wijdverbreide conditionering, het steeds moeilijker vindt onderscheid te maken tussen goed en kwaad." Het moreel relativisme dat vandaag de dag heerst, is erin geslaagd het gezond verstand te verwarren over de waarde van het menselijk leven; leven en dood zijn onbeduidende zaken geworden. Bijgevolg eindigen miljoenen ongeboren menselijke wezens hun korte bestaan in de vuilnisbakken van abortusklinieken of onderzoekslaboratoria. In de ogen van de voorstanders van vrije abortus op verzoek is het nieuwe menselijke leven in de baarmoeder niet meer dan "potentieel menselijk biologisch materiaal". Hij of zij is een leven vanuit biologisch oogpunt, maar niet vanuit cultureel en filosofisch oogpunt. Hieruit volgt dat het onderdrukken van het leven van een foetus het onderdrukken is van een biologisch, en dus niet van een menselijk, leven.
De gevolgen van het relativisme
Om dit absurde idee filosofisch te onderbouwen, nemen de theoretici van abortus hun toevlucht tot filosofisch relativisme en beweren dat er niet zoiets bestaat als een onveranderlijke menselijke natuur. Mens-zijn en een menselijk persoon, zeggen zij, zijn slechts historische, filosofische begrippen die met geen enkele objectieve waarheid overeenkomen, eenvoudigweg omdat objectieve waarheid niet bestaat. Alles is subjectief. Daarom zijn het zijn en de persoon arbitraire begrippen die willekeurig kunnen worden gedefinieerd, net als de regels van een spel. En deze begrippen ondergaan hetzelfde evolutieproces als culturen en volkeren. "Op deze wijze", aldus Johannes Paulus II, "gaat elke verwijzing naar gemeenschappelijke waarden en naar een waarheid die voor iedereen absoluut bindend is, verloren en begeeft het sociale leven zich op het verschuivende zand van het volledige relativisme. Op dit punt is vervolgens alles onderhandelbaar, alles staat open voor onderhandeling: zelfs het eerste van de grondrechten, het recht op leven."
Cultureel totalitarisme
Deze relativistische opvatting over de mens en het universum is de leerstellige steunpilaar van abortus, waarin de menselijke persoon wordt opgevat als een verzinsel van de maatschappij. Achter deze redenering schuilt de moderne Leviathan van het cultureel totalitarisme, van de "dictatuur van de ideeën", die ontstaat wanneer theoretici de natuurlijke werkelijkheid vervangen door hun eigen ideeën. De rede, die niet langer het instrument is dat ons in staat stelt te weten wat de mens is, neemt het op zich de mens te scheppen of uit te vinden. Wie de idee van de mens bedenkt, bedenkt de mens; en wie de mens bedenkt, heeft de heerschappij over hem en beschikt over hem zoals hij wil, want hij bedenkt de mens naar het "beeld en de gelijkenis" van zijn willekeurig denken en willen.
Een baby, hoe klein ook is geen "potentieel biologisch materiaal".
Niet op grond van slechts een maatschappelijke beslissing
Nog steeds in overeenstemming met dit moreel relativisme vloeit het recht op leven van het verwekte kind in de baarmoeder louter voort uit een beslissing van de ouders en de maatschappij, een beslissing die verschillend kan uitvallen naargelang de persoonlijke eisen en de stand van het professioneel wetenschappelijk onderzoek. Zogenaamde onvervreemdbare rechten bestaan niet, omdat elk recht een sociaal verzinsel is, de kunstmatige vrucht van louter juridische conventies. Als gevolg van dergelijke gebrekkige opvattingen wordt het leven van de zwakste en meest onschuldige mens, de net verwekte zich in de baarmoeder ontwikkelende baby, overgelaten aan de genade van de sterkere, de ouders en de staat. Dit is wat Johannes Paulus II zegt in Evangelium Vitae wanneer hij verwijst naar het "sinistere resultaat van het relativisme dat ongeremd heerst: het 'recht' houdt op recht te zijn, omdat het niet langer stevig gefundeerd is op de onschendbare waardigheid van de persoon, maar het wordt onderworpen aan de wil van de sterkere partij. Op deze wijze beweegt de democratie, in strijd met haar eigen beginselen, zich in feite in de richting van een vorm van totalitarisme". Welnu, wij stellen dat het leven van ieder menselijk wezen dient te worden geëerbiedigd om wat het is, niet op grond van een loutere maatschappelijke beslissing of conventie, maar omdat ieder menselijk individu een objectief, primair en onvervreemdbaar recht op leven heeft.
Onvervreemdbaar recht op leven
Dit is wat het leergezag van de Kerk bevestigt wanneer het leert dat: "Er zijn nadrukkelijk een aantal rechten die de maatschappij niet kan toekennen, omdat deze rechten aan de maatschappij voorafgaan; maar de maatschappij heeft de taak ze te behouden en te handhaven. Dit zijn de meeste rechten die vandaag de dag 'mensenrechten' worden genoemd en die onze tijd met trots heeft geformuleerd". Het eerste recht van de mens is zijn leven. Hij heeft andere goederen, en sommige zijn kostbaarder, maar dit ene is fundamenteel - de voorwaarde voor al de andere. Daarom moet het beschermd worden boven alle andere rechten. Het behoort niet tot de maatschappij, noch tot het openbaar gezag, in welke vorm dan ook, dit recht voor de één wel en voor de ander niet te erkennen: elke discriminatie op dit vlak is slecht, of zij nu op ras, geslacht, huidskleur of godsdienst berust. Het is niet de erkenning door een ander die dit recht uitmaakt. Dit recht gaat vooraf aan de erkenning ervan; het eist erkenning, en het is volstrekt onrechtvaardig het te weigeren".
Abortus intrinsiek ongeoorloofd
Het respect voor onschuldig menselijk leven is een morele plicht waarvan niemand kan worden bevrijd. Het gaat hier dus om een beginsel dat geen uitzonderingen of legitimerende vooronderstellingen toelaat. Met andere woorden, geen enkel voorwendsel, of het nu gaat om persoonlijk voordeel, genetische gebreken, het recht van een ander, gezondheid, het leven van een moeder of aantasting van haar eer, of de zogenaamde overbevolking, kan een morele rechtvaardiging zijn voor abortus. In Evangelium Vitae wordt het zo gezegd: "Geen enkele omstandigheid, geen enkel doel, geen enkele wet kan ooit een handeling wettigen die intrinsiek ongeoorloofd is, aangezien zij in strijd is met de wet van God die in ieder mensenhart geschreven staat, door het verstand zelf gekend kan worden en door de Kerk verkondigd wordt."
Maatschappelijke goedkeuring maakt slecht niet goed
Deze afschuwelijke misdaad zal altijd veroordeeld moeten worden, ongeacht de ontstellende wijdverspreide praktijk. Zelfs als de meerderheid van de bevolking abortus goedkeurt, kan het nog niet worden gerechtvaardigd. De waarheid kan niet worden afgemeten aan de mening van de meerderheid. En ook een verandering van mening onder de mensen over de ongeboren menselijke natuur kan abortus op geen enkele manier rechtvaardigen. Integendeel, het zou alleen de graad en de ernst aantonen van een tragisch fenomeen: een algemene afstomping van het moreel besef. Nogmaals in Evangelium Vitae overweegt paus Johannes Paulus: "Het geweten van iedere mens verwerpt terecht de misdaden tegen de menselijkheid waarmee onze eeuw 9de 20ste) zo'n trieste ervaring heeft gehad. Maar zouden deze misdaden ophouden misdaden te zijn als ze, in plaats van begaan te worden door gewetenloze tirannen, gelegitimeerd zouden worden door de consensus van het volk?"
Lees ook: Schokkend: pro-life wakers in Spanje kunnen straks een jaar de cel in
Mensenrechten ook voor de ongeborenen
Democratie mag niet zozeer verafgood worden dat zij een vervanging wordt voor moraliteit of een goedkeuring voor immoraliteit." Maar relativistisch als zij zijn, konden abortusonderhandelaars niet anders dan tegenstrijdig zijn. De meest flagrante ongerijmdheden zijn waarneembaar, waaronder het feit dat geen enkele voorstander van abortus er ooit mee zou instemmen te lijden wat zij bereid en bereid zijn de ongeborenen te laten lijden. Zij hebben gelijk met betrekking tot zichzelf. Zij hebben het doodernstig bij het verkeerde eind met betrekking tot de ongeborenen.
Dit artikel is vertaald uit het Engels en verscheen eerder op tfpstudentaction.org
Laatst bijgewerkt: 28 februari 2022 11:59