De opzienbarende juridische ontwikkelingen in de VS (het terugdraaien van Roe vs. Wade door het Hooggerechtshof) brengen ook in Nederland het kritische debat over het doden van ongeboren kinderen op gang. (Foto: Ted Eytan, CC BY-SA 4.0)
Jonge theatermaakster maakt abortustrauma bespreekbaar
“Abortus is niet alleen zielig of heftig”, zegt Mystha Mandersloot (22) in NRC Handelsblad. Dat klinkt meteen al als een opvallende toegeving: blijkbaar is abortus voor haar “niet alleen”, maar wel op de eerste plaats zielig en heftig. Geen wonder, ze liet er zelf een plegen.
‘Ik heb zelf een abortus gehad’
Mystha Mandersloot is net afgestudeerd als theatermaakster en theaterdocente aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Haar afstudeervoorstelling heette Abortusverhalen. Om de reden van die keuze draait zij niet heen: “Dat kwam voort uit een persoonlijke noodzaak, want ik heb zelf een abortus gehad.” Als gevolg daarvan, zo zegt zij, voelde zij “sterk de eenzaamheid die speelt rondom abortus. Terwijl ik erachter kwam dat in Nederland dertigduizend mensen per jaar een abortus ondergaan.” Dat had ze onder andere op deze website kunnen lezen. Mandersloot wil met haar voorstelling “proberen die eenzaamheid te verhelpen. Met theater kun je begrip voor elkaar kweken en verhalen delen.”
Voor een objectieve blik nog te vroeg
Mystha Mandersloot benadert abortus en zijn gevolgen, “zielig” en “heftig” als die zijn, helaas dus louter van de kant van de vrouw, de eerstverantwoordelijke voor het ombrengen van haar ongeboren kind. Voor een objectieve blik, losgemaakt van feministische ideologie, waarbij het belang - letterlijk het levensbelang - van het kind vooropstaat, is het blijkbaar nog te vroeg.
Veel wezenlijker: is abortus überhaupt toelaatbaar?
Mandersloot stelt dat er “een verharding over abortus” is ontstaan. Daarmee doelt ze waarschijnlijk op het gegeven dat nu eindelijk ook in Nederland het kritische debat over het doden van ongeboren kinderen op gang komt, mede dankzij de opzienbarende juridische ontwikkelingen in de Verenigde Staten. Hierbij gaat het echter niet om het oudbakken ‘progressieve’ debat dat ongeboren kinderen in het belang van de vrouw (de vader telt sowieso niet mee) zo ongehinderd mogelijk gedood zouden moeten kunnen worden, maar het veel wezenlijkere debat of dit eigenlijk wel toelaatbaar is.
Goddelijke wet en natuurwet
Tot op zekere hoogte ziet Mandersloot dat zelf ook: “„Het is een onderwerp met veel botsende meningen. Vind je een embryo al menselijk leven of niet? Kies je voor jezelf? Het zijn vragen over leven of niet leven. Dat maakt het debat ingewikkeld en soms pijnlijk. Wat meespeelt is dat in Amerika abortus sinds vorig jaar in 22 staten illegaal is verklaard. Dat voedt de conservatieve opinie in Nederland.” Mandersloot draait hier oorzaak en gevolg om. De “conservatieve opinie” weerspiegelt slechts de goddelijke wet (‘Gij zult niet doden”) en de natuurwet. Die kun je alleen onderdrukken of negeren, maar nooit tot zwijgen brengen.
Abortus is Nederlands exportproduct
Dat Mandersloot meent dat abortus “nog steeds een taboe is” heeft daar ook mee te maken: “Ik had zelf ook het gevoel dat ik er niet over kon en mocht praten. Dat gaat me nu beter af, maar veel mensen praten er niet over. Als ze me over mijn voorstelling aanspreken, gaan ze fluisteren.” Praten over de akelige gevolgen van abortus mag dan “taboe” zijn, abortus zelf is dat helaas niet. Anders zouden abortuscentra niet elk jaar ongestraft ruim dertigduizend kinderen mogen doden. Wat lange tijd wél taboe was: hiertegenover een kritische houding aannemen. Daar kunnen wakers bij abortuscentra van meepraten. Abortuspropaganda staat en stond echter iedereen vrij, en wordt zelfs toegejuicht. Dan was je immers ‘progressief’ en ging je ‘met je tijd mee’. Het is zelfs een Nederlands exportproduct en onderdeel van onze staatspropaganda.
‘Mensen huilend in de zaal’
Abortusactivisten roepen graag dat het trauma dat abortuspleegsters vaak overhouden een verzinsel is van pro-life. Wellicht kan de voorstelling van Mystha Mandersloot hen uit de droom helpen. “Mensen zaten soms huilend in de zaal, omdat ze het probleem herkenden”, vertelt ze. “Sommigen vertelden me dat ze een zus of vriendin hadden die een abortus had ondergaan, en vroegen zich af waarom ze daar nooit over spraken.”
‘Feminarcisme’
Laten we echter niet vergeten dat oerfeministe Simone de Beauvoir in haar abortuspromotie zover ging om het onschuldige kind te demoniseren en voor te stellen als een te doden “parasiet” op het vrouwelijk lichaam. Een andere tactiek is die van feministe Sophie Lewis die zich zonder omwegen tegen het gezin keert en erkent dat abortus niets anders is dan het doden van een kind ten gunste van de moeder, maar daarom niet minder geboden is. Dit eenzijdige, enkel en alleen op het belang van de individuele vrouw geconcentreerde ‘feminarcisme’ ten koste van al het andere heeft de verdienste van consistentie, maar vindt gelukkig weinig navolging.
Huichelachtige clausule
Dan is Mystha Mandersloot heel wat beter. Hoewel ook deze jonge vrouw niet aan de clichés rond abortus ontsnapt die het gevolg zijn van decennialange indoctrinatie door linkse media, laat ze met haar voorstelling in elk geval zien oog te hebben voor het drama dat abortus behelst en dat ze uit eigen ervaring kent. Ze maakt zo het abortustrauma breder bespreekbaar. Ook geeft ze er blijk van te beseffen dat het bij abortus om leven en dood gaat, om “leven of niet leven”. In feite zien we hier de natuurwet aan het werk: in zijn hart weet iedereen wel dat het doden van ongeboren kinderen een misdaad is. Zelfs abortusactivisten erkennen dat ongewild, wanneer ze aan hun propaganda weer eens de huichelachtige clausule toevoegen dat “iedere abortus er één teveel is”.
Laatst bijgewerkt: 28 augustus 2023 14:23