Een waakster die anoniem wil blijven doet haar verhaal. Veel woedende vrouwen die zij tegenkomen hebben zelf voor abortus gekozen.
Anonieme waakster vraagt: “vanwaar dan die tranen?”
Als onderdeel van een stage hebben we [een groep pro-lifers in Duitsland, red.] voor het eerst een wake bij een abortuscentrum meegemaakt. Hier brachten we veel tijd door in gebed. We spraken ook met de getroffenen en deelden flyers uit met advies en concrete hulp. Meer doen is helaas vaak niet mogelijk. We schrijven een aantal van onze indrukken en observaties op voor jullie, lieve lezers.
“Het gaat waarschijnlijk erg slecht met haar”
We hadden ons nog niet opgesteld voor het centrum toen we een vrouw uit de verte zagen aanlopen, langzaam en voorovergebogen, alsof ze een zware last op haar schouders droeg. Helaas was ze al naar binnen gegaan toen we aankwamen. Omdat we haar daarna niet meer zagen, waren we ongerust en dachten: “het gaat waarschijnlijk erg slecht met haar.”
Onopvallend gebouw
Een aantal vrouwen die we aanspraken zei dat ze alleen maar naar het postkantoor wilden. Maar daar gingen ze niet heen, maar naar de ingang van het abortuscentrum. Over het postkantoor gesproken, het gebouw waar ongeboren kinderen in gedood worden, was zo anoniem en onopvallend. Het gebouw was helemaal ingebed in de normale zakenwereld. Maar hier bevindt zich wel degelijk een abortuscentrum. Aan de buitenkant ziet het er onschuldig uit, maar van binnen?
Lees ook: Tienermoeder weigert abortus: “vanaf de eerste dag was ik eraan gewend”
Hoe herken je een vrouw die voor abortus komt?
Het was niet zo gemakkelijk voor ons beginners om uit te vinden wie eigenlijk voor een abortusafspraak komt. Want deze vrouwen zijn in het eerste trimester van de zwangerschap [in Duitsland is abortus doorgaans alleen legaal tot 12 weken, red.]. Een van onze medewerker die al enige tijd waakt, gaf ons waardevolle tips over hoe we deze vrouwen herkennen. Dit zit hem in gezichtsuitdrukkingen, gebaren, en reacties op onze aanwezigheid.
Ook steun ná abortus
We raakten in gesprek met een jonge vrouw na de ‘ingreep’. Ze kwam huilend en erg overstuur uit het abortuscentrum. In haar rechterhand hield ze krampachtig haar tas. Het was duidelijk te zien aan haar gezichtsuitdrukking dat ze op dat moment pijn had. Een van onze wakers sprak lange tijd met haar. Want ook na een abortus bieden we steun. ‘Wat zou het fijn zijn geweest als de vrouw wat eerder de dialoog met ons had gezocht’, ging door ons hoofd.
“Jullie moesten je schamen!”
Een oudere vrouw sprak ons aan. Ze had op dat moment net haar kleinkind verloren en vertelde ons hoezeer ze de beslissing van haar dochter betreurde. Op de parkeerplaats stond een jong stel met een kind. Ze waren druk aan het discussiëren en naar ons aan het kijken. Toen stapten de vrouw en het kind in de auto en reden langzaam over de weg in onze richting. De man kwam te voet heel dicht bij ons. Voordat hij in de auto stapte, riep hij heel hard: “Jullie moesten je schamen!”
Woedende tranen
Een vrouw met heel kort haar beledigde ons ook en schreeuwde: “Wat doen jullie hier? Willen jullie hier zijn? Deze vrouwen zitten in de problemen. Ze moeten hun opleiding afmaken!” En nog veel meer woedende, verwijtende vragen slingerde ze in onze richting. Maar waarom stonden er tranen in haar ogen toen ze wegging? We vertrouwden haar toe aan God in haar pijn.
Ontmoeting van mens tot mens
We zouden nog veel meer kunnen delen. Over ons stonden er geen berichten in de krant, geen journalisten aan de telefoon… Maar wel ontmoetingen van dichtbij. Ontmoetingen van mens tot mens. Op deze dag realiseerden we ons opnieuw dat vrouwen ook beschadigd raken door abortus, gewond in hun ziel. De grote bevrijding, waar door feministen vaak over gesproken wordt, ziet er voor ons heel anders uit!
Naam auteur bij redactie bekend
Dit artikel verscheen eerder op Donumdomini.de
Laatst bijgewerkt: 12 juni 2024 16:48
