Aan comapatiënt Vincent Lambert werden op last van het Europese Hof van de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg eten en drinken onthouden, zodat hij stierf. De argumenten waren ontleend aan abortus-jurisprudentie. (Foto: familie Lambert)
Hoe rechters en politici het recht op leven verdraaien in een ‘recht op abortus’ (3)
Waarom ligt de praktijk van abortus zo gevoelig? Zo gevoelig dat de vrijheid om je kind in de moederschoot te doden door het Franse parlement uitgeroepen is tot een “grondrecht”, ja, zelfs een “universeel recht”? Het zou “de onmisbare voorwaarde zijn voor de opbouw van werkelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen in een vooruitstrevende samenleving”.
Keiharde uitzondering
Je kunt daar om lachen of huilen, het verandert niets aan het feit dat onafgebroken linkse en feministische indoctrinatie dit voor elkaar heeft gekregen: dat de moderne mens zichzelf ziet als gerechtigd tot moord op zijn eigen kind, wanneer hem (of haar) dat in de weg zit.
Hoe hebben ze die moderne mens, doortrokken als hij is van universele ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’ toch zover kunnen krijgen dat hij voor het ongeboren kind een keiharde uitzondering maakt?
Abortus als ‘nabehoedmiddel’
Het eenvoudige antwoord is dat abortus een doeltreffend ‘nabehoedmiddel’ is, als om wat voor reden dan ook voorbehoedmiddelen op het moment van seksueel contact niet beschikbaar zijn of worden afgewezen. Pragmatiek dus onder een ideologisch vernisje. Zo was het bijvoorbeeld in voormalige communistische landen zoals de Sovjet Unie. Dit legt de nauwe band bloot tussen voorbehoedmiddelen en abortus. Wanneer je seksueel contact eenmaal losmaakt van voortplanting – het doel van voorbehoedmiddelen – zit je al in de logica van ‘nabehoeding’, mocht het voorbehoedmiddel falen. Je bent van kwaad tot erger gekomen, want het fundamentele verschil is uiteraard dat nabehoeding het doden van een concrete mens inhoudt.
Feministisch actiepunt
Overigens was abortus in de voormalige Sovjet Unie een zeer akelige aangelegenheid, waarbij vrouwen harteloos werden behandeld, alsof ze bij de veearts waren. Sovjet-Russinnen die gevlucht waren naar het Westen, stonden vaak stomverbaasd dat abortus daar een feministisch actiepunt was. Voor Russische vrouwen was het juist iets wat vrouwen werd aangedaan en waar je tot iedere prijs van verschoond probeerde te blijven, ook al kon dat vaak niet. Abortussen waren in het leven van de gemiddelde Sovjetvrouw onontkoombaar. Met alle trauma’s van dien.
Maar dit terzijde. Het zal duidelijk zijn dat bij het decriminaliseren en legaal maken van abortus in internationale gremia de ideologische kant van abortus een veel grotere rol speelt. Zozeer dat die totaal de natuurrechtelijke en morele kant overstemt, om van de goddelijke wet maar te zwijgen. Hoe ziet die ideologie eruit?
Recht als parodie
In de voorgaande twee delen van ‘Hoe rechters en politici het recht op leven verdraaien in een ‘recht op abortus’ (hier en hier) hebben we laten zien hoe de rechterlijke macht op internationaal niveau dit proces heeft doorgedreven in de richting van de totale vrijheid om ongeboren kinderen te mogen doden. Daar zit op de eerste plaats een van de natuurwet losgezongen positivisme achter: recht is maar net wat je afspreekt. Als je abortus legaliseert, dan ‘is’ het ook zo. Geloof het of niet, veel juristen worden tegenwoordig zo opgeleid en zijn daarvan overtuigd. Toch hoef je niet in de logica gepromoveerd te zijn om te begrijpen dat recht op die manier een parodie van zichzelf wordt. Je kunt dan immers alles wel legaliseren wat je goed uitkomt. Zonder houvast in de natuurwet zul je uiteindelijk buigen voor het recht van de sterkste. Waren na de Tweede Wereldoorlog de mensenrechten nu juist niet geformuleerd om dat te beletten?
Wensdenkende regeltjes
De Romeinen waren – en veel mensen zullen dat altijd nog spontaan beamen – ervan overtuigd dat het recht met de natuur gegeven is. Het ‘is’ er in zekere zin al. Het moet alleen door mensen vastgesteld worden en een sluitende formulering krijgen om op concrete gevallen toepasbaar te zijn. Dat proces, dat heel zorgvuldig moest gebeuren, noemden ze determinatio. Dat is dus heel wat anders dan al wensdenkend regeltjes afspreken zonder je iets van de werkelijkheid aan te trekken.
Ontmenselijking en vernietiging
We hebben gezien dat Europese rechters als eerste stap de geest van het lichaam proberen te scheiden. Beter nog: het lichaam van de ziel, waarvan de geest slechts een onderdeel is en dat zich manifesteert in bewustzijn. Een ongeboren kind zou nog geen volwaardig bewustzijn hebben, zelfs niet aan het einde van een zwangerschap. Dat gegeven zou het recht op het leven van het kind verzwakken en naar de mening van rechters een abortus – dus het doden van het kind – legitiem maken. Altijd weer gaat ontmenselijking aan vernietiging vooraf. Je doodt bij abortus zogenaamd geen kind, slechts een onderontwikkeld kinderlichaampje, dat in de logica van deze rechters geen menselijk bewustzijn bezit. Los van de vraag of ‘bewustzijn’ de maatstaf kan zijn (daarover straks meer), wie wel eens beelden heeft gezien (bijvoorbeeld in de film Unplanned) hoe een ongeboren kind probeert te ontkomen aan een de baarmoeder binnendringende dodelijke naald, weet wel beter.
Moderne juristen
Een volgend criterium dat rechters aangrijpen om abortus mogelijk te maken is ‘deelname aan het maatschappelijk leven’. Daarvan is bij een ongeboren kind uiteraard nog geen sprake. Het heeft zich nog niet gehecht en er is nog niemand aan gehecht, althans niet op een wijze die wij kennen (al zul je de moeders de kost moeten geven die zeggen al ruim voor de geboorte innerlijk met hun kind te communiceren). Hoe dan ook, zolang het kind niet geboren is, kun je dus vrijelijk een streep door de zwangerschap zetten en het kind doden. Nogmaals, volgens de positivistische logica van moderne juristen. Voor christenen is alleen al de evangeliepassage Lucas 1;41 doorslaggevend. Maria, zwanger van Jezus, bezocht immers haar nicht Elisabet: “En toen Elisabet de groet van Maria hoorde, geschiedde het, dat het kind opsprong in haar schoot.” Hoezo zijn ongeboren kinderen onbewust?
'Matrix misvormde vrijheden'
Bewustzijn is sowieso een ondeugdelijk criterium. In de christelijke visie is de ziel het wezenlijkste deel van een mens en dat allerindiviueelste levensbeginsel valt niet noodzakelijk samen met bewustzijn. We zijn immers allemaal wel eens buiten bewustzijn geweest zonder onze ziel te verliezen, bijvoorbeeld tijdens een operatie. Als je uit bewusteloosheid een legitimatie haalt om iemand te doden, is het logische gevolg dat eenzame mensen die in coma liggen, dan ook zonder vragen geëuthanaseerd kunnen worden. Namelijk ‘geen bewustzijn’, noch ‘deelname aan het maatschappelijk verkeer’. Feitelijk is deze gevolgtrekking uit de jurisprudentie rond abortus door ‘topjuristen’ al in zoveel woorden gemaakt, toen het EHRM oordeelde dat het leven van comapatiënt Vincent Lambert niet langer moest worden beschermd. Hij stierf in 2019 – mede op last van een mensenrechtenhof dus – doordat bij geen eten of drinken meer kreeg. Pijnlijk detail: zijn katholieke moeder probeerde zijn sterven tot het uiterste te voorkomen, maar vergeefs. Zoals jurist Grégor Puppinck commentarieert: abortus is werkelijk de matrix geworden van alle misvormde vrijheden.
Laatst bijgewerkt: 6 september 2021 21:45