Pascalle Grotenhuis maakt als ambtenaar in een interview complimenten aan Oxfam Novib, waar ze zelf in de Raad van toezicht zat. Het is een klein ideologisch wereldje. (Beeld: uit het jaarverslag van Oxfam Novib)
Ambtenaren of activisten? Het verschil wordt steeds kleiner
Samenspanning tussen ambtenaren, linkse ngo’s en rechterlijke macht (die ook ambtenaren zijn, maar een bijzondere categorie, waarvan bij uitstek objectiviteit verondersteld mag worden) treedt steeds rauwer aan de oppervlakte. Ambtenaren demonstreren zelfs openlijk voor Hamas, ondanks de beestachtige daden van deze terroristen. Bovendien blijken diezelfde ambtenaren vertrouwelijke informatie gelekt te hebben naar gesubsidieerde ngo’s als Oxfam Novib, The Rights Forum en Pax voor Vrede, zodat de rechter de verkoop van onderdelen voor de F-35 aan Israël kon verbieden.
Antisemitisch brullende menigten
Het hierboven gebruikte woord ‘samenspanning’ is geen aantijging maar een feitelijke vaststelling dat er in ambtelijke kringen, ngo’s en rechterlijke macht – en deels ook in media en politiek - hoe langer meer sprake is van een linksliberale monocultuur. Ambtenaren kunnen dus hun gang gaan, en privé-opvattingen volgen. Democratie en algemeen belang komen er steeds minder aan te pas. Dit terwijl ‘7 oktober’, de nazi-achtige terreuraanslag op Israël die werd gevolgd door wereldwijde demonstraties van antisemitische leuzen brullende menigtes, ook in Nederlandse straten, veel mensen ervan heeft doordrongen hoezeer de massamigratie en islamisering ertoe geleid hebben dat ons land overgenomen dreigt te worden door fremdkörper, ‘landgenoten’ die geen echte landgenoten zijn, maar er – letterlijk en figuurlijk – een dubbel paspoort op nahouden.
Dries van Agt navrant voorbeeld
Maar dat is nog niet alles. Zeker als het tegen Israël gaat, kunnen zij gemakkelijk etnische Nederlanders van linkse signatuur vinden om mee te collaboreren, de rechterlijke macht bepaald niet uitgezonderd. De oud-minister van Justitie, de onlangs samen met zijn vrouw uit het blijkbaar ‘voltooide’ leven gestapte Dries van Agt, die na zijn politieke carrière een Palestijnse lobbyist werd, is daarvan een navrant voorbeeld. Maar samenspanning of, zoals de subtielere juridische term luidt ‘collusie’ (samenspel) beperkt zich helaas niet tot het demonstreren van ambtenaren voor terreurbewegingen en het lekken van informatie ten gunste daarvan.
Petitie voor minister Kaag
Stirezo bood drie jaar geleden aan toenmalig D66-minister Sigrid Kaag van Ontwikkelingssamenwerking een petitie aan tegen buitenlandse abortussubsidies, dus tegen het met Nederlands belastinggeld doden van ongeboren kinderen in de moederschoot, met name in Afrika en Azië. Kaag nam de petitie niet zelf in ontvangst. Dat delegeerde zij aan Pascalle Grotenhuis, op dat moment de directrice Sociale Ontwikkeling en ambassadeur Gendergelijkheid en Vrouwenrechten van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Zeg nu zelf: de links-ideologische vooringenomenheid druipt toch al van de functie-aanduiding af?
‘Iedereen kon solliciteren’ Zou het?
Sinds haar gesprek van 2021 met Hugo Bos, campagneleider van Gezin in Gevaar, is Pascalle doorgepromoveerd tot directrice-generaal Internationale Samenwerking bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. “Deze benoeming is tot stand gekomen via de procedure voor de topmanagementgroep van de Algemene Bestuursdienst. De werving en selectie voor deze benoeming is gedaan door Bureau ABD en het ministerie van Buitenlandse Zaken. De vacature is zoals gebruikelijk breed bekendgemaakt, zodat iedereen kon solliciteren”, zo wordt ons van ambtswege verzekerd. Ja, solliciteren misschien wel...
Stilzwijgende uitsluiting van mensen
Maar kon ook iedereen die inhoudelijk kwalificeert de baan krijgen? Zou iemand dat geloven? Zou de benoeming van Pascalle Grotenhuis niet eerder weer de zoveelste ambtelijke inteeltbenoeming zijn? Gelooft u dat bijvoorbeeld dat een fatsoenlijk en principieel christen op deze burelen ook maar enige kans gemaakt zou hebben? Even afgezien van het feit dat een christen of gewoon iemand die de ambtelijke ideologie niet deelt, aan een sollicitatie daar niet eens meer zal beginnen, als hij of zij maar enigszins weet hoe de hazen daar lopen en dan niet aan immoreel beleid zal willen meewerken. Zou men anderzijds bij BuZa ook maar een seconde wakker liggen van deze stilzwijgende uitsluiting van medeburgers of door overwegingen van pluriformiteit of representativiteit, om van fair play maar te zwijgen?
Meisjes in moederschoot het meest gedood
Natuurlijk nam Grotenhuis in 2021 onze anti-abortuspetitie netjes in ontvangst. Ze ging, zoals dat in het Engels zo mooi heet, through the motions zoals je die van een rijksambtenaar in een democratische rechtsstaat mag verwachten. “Pascalle Grotenhuis benadrukte dat het ministerie de tegengeluiden tegen het huidige beleid serieus neemt en daarom hierover met alle partijen in gesprek wil”, aldus ons eigen verslag. Ook zei Grotenhuis de opvatting van pro-life te respecteren, maar er is “een beleidsafweging gemaakt, die zoals u in ons beleid kunt terugzien, meer kijkt naar de rechten van vrouwen…” Respecteren betekent hier weinig meer dan beleefd terzijde schuiven. Let ook op het begrip ‘vrouwenrechten’, dat zoals het al iets betekent, de meisjes in de moederschoot niet helpt. Zij worden juist het meest gedood, zeker in ontwikkelingslanden, met overheidssubsidie uit Nederland en andere westerse landen.
‘Ons beleid’
Maar let ook op dat ‘ons beleid’. ‘Ons’: blijkbaar maakt het ministerie zélf pro-abortusbeleid. Dat drong halverwege het gesprek ook tot Grotenhuis zelf door, toen ze zichzelf opeens corrigeerde: “met ‘wij’ bedoel ik de politiek, die wij als ambtenaren natuurlijk moeten uitvoeren”, daarmee lippendienst bewijzend aan de fictie dat ambtenaren niet meer doen dan wat de politiek hun opdraagt. Best kras, als je tegelijk bent aangesteld als ‘ambassadrice’ (dus: uitdraagster) van Seksuele en Reproductieve Gezondheid en Rechten, een containerbegrip dat abortus en abortuspromotie insluit. De burger die er anders over denkt, bezorgt deze situatie een diep gevoel van vervreemding tegenover hert ‘idealisme’ van de eigen ambtenarij, die ongeacht wat anderen daarvan vinden blijkbaar niets liever wil dan dat kinderen in de moederschoot vrijelijk gedood mogen worden.
‘Feministisch buitenlands beleid’ in Nederland
In het jaarverslag van Oxfam Nobib, een van de al genoemde pro-Hamasclubs, staat een recent interview met Pascalle Grotenhuis. Daarin verklaart ze dat Nederland een “feministische buitenlandse politiek” heeft. Dat klopt, BuZa heeft daar zelfs een complete webpagina aan gewijd. Hieruit volgt dat het BuZa-beleid door een ideologie is overgenomen: niet het Nederlands belang, maar links-ideologische doelen staan voorop. “We werken naar gelijke toegang tot seksuele en reproductieve gezondheid en rechten toe (SRGR) toe”, zegt Grotenhuis dan ook, waarbij nogmaals bedacht moet worden dat de toedekkende term SRGR abortuspromotie, dus het doden van ongeboren kinderen, mogelijk maakt zonder het zo te hoeven noemen.
Ambtenaren en ngo’s: twee handen op een buik
Om dat zo gewenste “feministische” beleid voor elkaar te krijgen zijn ngo's als Oxfam Novib “belangrijke strategische partners voor de Nederlandse regering”, aldus Grotenhuis. Ze verzwijgt dat hulpverleners van Oxfam Novib in opspraak zijn gekomen door seksueel misbruik. Dit terwijl Pascalle Grotenhuis blijkens haar Linked-in daar jarenlang zelf in de Raad van Toezicht zat. Over feminisme en ‘seksuele gezondheid’ gesproken… Wel krijgen we van haar te horen: “Oxfam Novib is effectief in het beïnvloeden van de Nederlandse en buitenlandse agenda’s”. Naar haar eigen zeggen zijn ambtenarij en ngo’s dus twee handen op dezelfde ideologische buik. Lobbyende ngo’s helpen haar als ambtenaar alleen maar om het beleid in de ‘juiste’ richting te krijgen.
Linksliberale monocultuur
“Het is de kern van het probleem: de politiek (lees: De Eerste en Tweede Kamer en de regering) is in verwarring, lijkt haar gezag kwijt en wordt op essentiële momenten tegengewerkt door een eigen ambtenarenkorps, dat zijn plaats niet kent”, schrijft John van den Heuvel in De Telegraaf. Hij heeft het dan over de ambtenaren die tegen Israël protesteren en vóór de terreurbeweging Hamas. Maar dat heeft het onderliggende probleem slechts even aan de oppervlakte gebracht: de pro-lifebeweging worstelt al vele langer met het probleem van gesloten rangen in een linksliberale monocultuur. Wat de feministische abortusambtenaren met de pro-Hamas demonstrerende ambtenarij, “die zijn plaats niet kent”, echter gemeen hebben, is de ‘cultuur van de dood’, het vieren van het doden van mensen die er volgens de heersende ideologie niet mogen zijn. Althans niet daar en op dat moment, en daarom vernietigd mogen worden.
Seksuele indoctrinatieprogramma’s
De verdediging van het ongeboren leven staat hoe langer hoe meer tegenover een eenvormige, reusachtige kinderverslindende linksliberale moloch, een samengroeisel van politiek, ambtenarij, rechtspraak en ngo’s, aangejaagd door globalistische organisaties als de EU en de VN. Dit wordt verkocht als ‘democratisch’, hoewel het een autonoom proces van ideologische uitzuivering is die zich enerzijds over onze hoofden heen voltrekt, anderzijds aan ons als burgers steeds gemakkelijker als een vanzelfsprekendheid kan worden gepresenteerd dankzij indoctrinatieprogramma’s via de media en – vooral niet te vergeten – via het onderwijs, bijvoorbeeld dankzij de ‘Uitgebreide Seksuele Vorming’ (CSE) van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).
Verschuilen achter ‘beleidskeuzes'
In het gesprek bij de aanbieding van de Stirezo-petitie tegen de subsidie op internationale abortuscampagnes, zinspeelde campagneleider Hugo Bos hierop toen hij bij de afsluiting van het gesprek tegen Grotenhuis zei: “Daarom voelt het voor mij toch aan als verschuilen, als er gesproken wordt over ‘beleidskeuzes’ en dergelijke”. Beleefd – achteraf gezien wellicht té beleefd – voegde hij eraan toe. “Maar ik heb er begrip voor dat u als ambtenaar nu eenmaal het beleid van minister Kaag moet verdedigen.”
Ongeboren kinderen onbelemmerd doden
Want het is nu wel duidelijk dat Pascalle Grotenhuis gewoon, zoals zoveel ambtenaren, tegen een ongetwijfeld groot salaris in staat gesteld wordt om tegelijk met haar ambtelijke loopbaan haar ideologische hartstochten na te jagen: het mogelijk maken dat vrouwen hun kinderen in de moederschoot zo onbelemmerd mogelijk mogen doden. Wereldwijd, zodat er voor deze kinderen geen ontkomen meer aan is.
Laatst bijgewerkt: 13 maart 2024 11:42