Er is weinig dat abortusvoorstanders bozer maakt dan christenen die onverschrokken opkomen voor het ongeboren kind. Helaas voor hen was dit pas de eerste dag van onze zesdaagse straatcampagne tegen abortus.
De straat op in Utrecht: Wanhopige abortusvoorstanders slaan tevergeefs op pannen
Op maandag 22 september 2025 trokken de vrijwilligers van Stirezo Pro Life Utrecht in voor de eerste dag van onze zesdaagse straatcampagne tegen abortus door Nederland en Vlaanderen. Met vastberadenheid om op te komen voor de bescherming van het ongeboren kind. Van het bruisende Science Park van Hogeschool Utrecht tot de hectiek van Utrecht Centraal: het werd een dag van felle confrontaties, maar ook van hoopvolle ontmoetingen met mensen die onze strijd voor het leven steunen.
Science Park: pannen, geschreeuw en verborgen steun
Zoals vorig jaar waren we weer aanwezig op het Science Park, waar studenten massaal langslopen. Al snel bleek dat de oppositie dit jaar groter was. Waar ze eerder met lhbt-vlaggen zwaaiden, kwamen ze nu met pannen om zoveel mogelijk lawaai te maken, een lachwekkende vertoning. Te midden van dit tumult merkten we iets opvallends op: studenten die ons steunden, durfden dat vaak niet openlijk te laten zien. Sommigen namen een flyer aan, fluisterden “bedankt voor jullie campagne” en liepen haastig verder.
“Maak ze allemaal dood!”
Onze tegenstanders waren opvallend grof in het verwoorden van hun standpunten. Toen een van ons een student een flyer aanbood met de woorden: “Voor het ongeboren leven, meneer”, beet hij ons toe: “Maak ze allemaal dood!” Niet veel later spraken we met vijf jonge vrouwen die vergezochte uitzonderingsscenario’s hadden bedacht om een emotionele reactie uit te lokken. Terwijl dit gesprek gaande was, kwam een vrouw van middelbare leeftijd achter hen staan en riep spottend: “Godzijdank hebben mijn twee kinderen zelfmoord gepleegd, nu ben ik van ze af!”
Mensen willen zich aansluiten
Toch klonken er ook genoeg bemoedigende woorden. Een jonge man vertelde dat hij ons werk waardeert: ‘Het is heel goed wat jullie doen, vooral omdat de tegenpartij zo hatelijk is. Het is moedig dat jullie daar tegenin gaan.’ Hij kende onze organisatie al en zei dat hij zich er voortaan meer mee wil bezighouden. Een jongedame zei openlijk dat ze ook tegen abortus is en dat ze ons graag wil steunen. Even later kwam een enthousiaste student naar ons toe met de vraag hoe hij ons kon helpen en hoe hij meer te weten kon komen. Zulke ontmoetingen zijn balsem op de wonden in een harde strijd.
‘Slavernij dan ook maar goedpraten?’
Na het Science Park zetten we onze campagne voort bij het centraal station. Daar troffen we een jongeman die midden in een fel debat verwikkeld was met twee abortusvoorstanders. Hij verdedigde de waarheid tegen hun valse redenering dat een meerderheid democratisch het recht kan hebben om anderen hun rechten te ontnemen. Hij wees terecht op de slavernij: ‘In het verleden was er ook een meerderheid die slavernij goedkeurde. Dat was toen net zo onacceptabel.’
Een keerpunt voor Nederland?
Ook spraken we vijf christelijke jongedames die opgelucht waren dat wij niet alleen rationele, maar ook religieuze argumenten naar voren brengen. ‘We moeten ons vurig verzetten,’ zeiden ze. Een katholieke jongedame noemde onze campagne een teken van hoop en sprak over de decadentie van het “afvallige en ongelovige Westen”, met de wens om genade af te smeken voor een morele terugkeer van Nederland.
In het gezicht geslagen
Niet iedereen reageerde vreedzaam. Een man met een mondkapje sloeg een vrijwilliger in het gezicht met een verscheurde flyer en deed daarna alsof hij moest hoesten. Ook Antifa was weer van de partij. Dit keer bleven ze op afstand, en riepen kreten als “mijn lichaam, mijn keuze”. Ook schreven ze pro-abortusteksten op de grond. Eén van hen liep bleef ons met een kartonnen bordje volgen waar “hun lichaam, hun keuze” op stond. De eerste vrouw die een flyer aannam, bedankte ons hartelijk, wat de activist zichtbaar in verlegenheid bracht. Later scheurde een andere vrouw zijn bordje kapot.
Abortusbestrijdende ‘nazi’s’?
Ondertussen probeerden sommigen ons te beledigen. Toen iemand ons nazi’s noemde, antwoordden we dat juist de nazi’s voorstanders waren van abortus. Daarop stamelde hij: “Fascisten dan!” Anderen kwamen ons juist bemoedigen. Twee jonge vrouwen zeiden blij te zijn dat we veilig waren. “Op de universiteit zouden jullie zeker aangevallen worden,” zeiden ze. Ze moesten eens weten waar we net vandaag kwamen. Een Canadese vrouw uitte haar vreugde dat wij een katholieke groep zijn: “We hebben meer pro-life campagnes nodig in deze wereld”, zei ze.
Ook in de media volop aandacht
Het duurde niet lang voor de media lucht kreeg van onze straatcampagne. “Demonstranten van de conservatieve stichting Civitas Christiana [de moederorganisatie van Stirezo Pro Life, red.] hebben vandaag in Utrecht tegen abortus gedemonstreerd”, begon RTV Utrecht, haar artikel waarin vooral de focus lag op de tegendemonstratie. Ook op sociale media wordt de straatcampagne gedeeld. Een X-gebruiker noemt ons “een groepje witte anti-abortusdemonstranten” die “studenten provoceren”.
Een dag van contrasten
Deze eerste dag van onze straatcampagnes tegen abortus was er een van contrasten. Aan de ene kant was er een man die een stapel flyers stal en ermee wegrende, en helaas niet om ze uit te delen. Maar daartegenover stond een jonge man die aangaf zich als vrijwilliger te willen inzetten bij toekomstige campagnes. Zulke signalen laten zien dat ons werk vrucht draagt. Deze dag was zwaar, maar bovenal bemoedigend. Vijandigheid, spot en agressie konden niet verhullen dat velen diep van binnen geraakt werden door de waarheid over abortus. De stille steun van studenten, de moedige woorden van christelijke jongeren en de nieuwe vrijwilligers die zich aandienen, bevestigen ons in de strijd: het ongeboren leven verdient verdediging – en wij zullen die stem laten blijven klinken.
Laatst bijgewerkt: 24 september 2025 09:12