Een vrouw die lijdt aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt gebruikt door de abortuslobby om het grootschalig doden van ongeboren kinderen te rechtvaardigen.
Hoe de abortuslobby medische tragiek misbruikt voor eigen agenda
Het leven hangt soms aan een zijden draadje, zeker in de baarmoeder. In het prille eerste stadium van een zwangerschap gaat er dan helaas ook weleens iets mis. Dit heeft niet alleen gevolgen voor het ongeboren kindje, maar soms ook voor de moeder waardoor er moeilijke beslissingen gemaakt moeten worden.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
De NOS doet verslag over een Amerikaanse vrouw die volgens de linkse nieuwsomroep hulp werd geweigerd bij haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit is een zeldzame complicatie waarbij de bevruchte eicel zich buiten de baarmoeder nestelt. Hierdoor kan het prille kindje niet volgroeien en zal het vroeg of laat sterven. Vaak gebeurt dit vanzelf en resulteert dit in een miskraam. In zeldzame gevallen gebeurt dit echter niet en zorgt dat voor gezondheidsproblemen bij de moeder, zeker als de eicel zich in de eileider nestelt.
Abortus redt levens?
Dit soort schrijnende voorbeelden worden door abortusvoorstanders aangehaald om te beweren dat abortus dus levens kan redden. Daarom, zo beweren ze, zou abortus niet verboden moeten worden zoals in sommige Amerikaanse staten sinds het vernietigen van Roe v. Wade het geval is. Met andere woorden, omdat een essentiële chirurgische ingreep in het lichaam van de moeder helaas resulteert in het doden van het prille ongeboren kindje, moet abortus provocatus worden toegestaan ook als er van dit soort omstandigheden geen sprake is.
Lees ook: Nee, abortus redt nooit levens: een hardnekkige mythe weerlegd
Definitie van abortus
Het is in dit soort gevallen cruciaal om goed voor ogen te houden wat abortus precies is. Het omschrijft een medische ingreep die als doel heeft om een ongeboren kind te doden. De operatieve handeling bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft niet als doel om het kindje te doden. Dat hij of zij sterft, is het droevige bijproduct. Het is dan ook geen abortus. Hetzelfde geldt voor zwangere vrouwen die bij hun baarmoeder een agressieve tumor blijken te hebben en acuut bestraald moeten worden. Afhankelijk van de situatie kunnen de artsen de behandeling mogelijk zó aanpassen dat het kindje zoveel mogelijk wordt ontzien. Als het ongeboren kindje daarbij, ondanks alle inspanningen, toch om het leven komt, is dat eveneens geen abortus. De dood van het kindje was immers niet het doel van de ingreep. Er zijn ook moeders die in dit soort gevallen besluiten om de behandeling uit te stellen om hun baby te redden. De heiligverklaarde Gianna Beretta Molla is hier een voorbeeld van.
Uitzonderingen bevestigen de regel
De abortuslobby weet dat ze het debat op de regel niet kunnen winnen. Wie begrijpt dat abortus opzettelijk een ongeboren kind doodt, wordt voor de keuze gesteld: óf je bent pro-life, of je bent pro-moord. Omdat de meeste mensen moord afkeuren, zullen ze pleiten voor het beschermen van het leven van ongeboren kinderen. Daarom, om hun positie kunstmatig in leven te houden, moeten abortusactivisten het debat van deze kern blijven afleiden door alle aandacht te vestigen op dit soort tragische uitzonderingen. Helaas lijken ze daar goed in geslaagd. Zodra mensen met de pro-life positie worden geconfronteerd, worden zeldzame uitzonderingen zoals deze als rechtvaardiging gebruikt om abortus als geheel goed te praten.
Glijdende schaal
Er zijn mensen die een middenpositie trachten in te nemen door abortus alleen toe te staan ‘om het leven van de moeder te redden’. Maar zoals gezegd, abortus redt nooit levens. Ze verwarren het levensreddende handelen met een gedood kind als bijproduct met abortus provocatus. Zo spelen ze onbedoeld de abortuslobby in de kaart. Als deze 'uitzondering' gemaakt zou worden, kan de definitie van ‘leven van de moeder’ makkelijk worden uitgerekt. Moet het gevaar voor de moeder acuut en lichamelijk zijn, of geldt de uitzondering ook voor de ‘mentale gezondheid’ van de moeder zoals in Schotland?
Van terminale patiënten tot kindereuthanasie
Een goed voorbeeld van deze glijdende schaal is het euthanasiedebat. Toen Nederland als een van de eerste landen euthanasie legaliseerde, was dat uitsluitend voor terminale patiënten in de laatste fase van hun leven. De beredenering was, ‘ze gaan toch sterven, waarom verkorten we het lijden niet door hen te euthanaseren?’. Veel Nederlanders zagen dit als een legitieme uitzondering. Toen dat eenmaal legaal werd – en dus Gods gebod ‘Gij zult niet doden’ niet langer als absoluut beschouwd werd – was het hek van de dam. De categorie ‘uitzonderingen’ is sindsdien steeds verder uitgebreid: van psychische klachten tot levensmoe, en van het doden van gehandicapte zuigelingen tot kindereuthanasie.
Abortus redt nooit levens
Een levensreddende ingreep bij een moeder die als bijproduct heeft dat het ongeboren kind sterft is geen abortus. Daarom redt abortus dus nooit een leven. Ook bij complicaties later in de zwangerschap is het eerder halen van het kind via een spoedkeizersnede een levensreddende ingreep. Als het kindje zo’n vroeggeboorte niet overleeft, is hij of zij geen slachtoffer van abortus. De baby sterft dan in de liefdevolle aanwezigheid van zijn of haar ouders. Hoe hartverscheurend dat ook is, het is een eerwaardiger levenseinde dan in de baarmoeder uiteengerukt te worden en ledemaat voor ledemaat naar buiten te worden gehaald.
Laatst bijgewerkt: 7 november 2024 15:33