Rachel, waarom huil je?
'Een stem is in Rama gehoord, luid geweten en geschrei; Rachel beweent haar kinderen, en wil niet getroost worden, want ze zijn niet meer.' - Matteüs 2:18
Hoe kwamen we hier terecht?
Toen ik laatst naar een pro-life documentaire keek, was ik diep ontroerd toen meisje na meisje, vrouw na vrouw en professional na professional hartverscheurende getuigenissen gaven over de emotionele, geestelijke en psychologische verwoesting die onze vrouwen, onze moderne 'Rachel's', ondergaan in deze abortuscultuur.
Hoe zijn we hier terechtgekomen? Waarom worden meisjes en vrouwen in naam van vrijheid, bevrijding, rechten en keuze zo mishandeld?
"Het was niet mijn keuze"
Een professional zei: "Vrouwen krijgen abortus aangeboden in de naam van 'keuze', maar het overweldigende antwoord op de vraag "Waarom heb je het gedaan?" is: "Het was niet mijn keuze."
En een andere jonge vrouw, haar gezicht een stortvloed van tranen, zei: "Iedereen dwong me. En uiteindelijk doodde ik mijn kind zodat iedereen zich vrij kon voelen."
Wat we hebben verloren
Als jong meisje nam vader me op een ochtend mee naar de tuinbank. Het gebeurde niet elke dag dat ik een privégesprek met mijn vader kon hebben, dus ik richtte mijn bruine ogen op zijn gezicht en miste niets van wat hij zei. Hij sprak over de jonge vrouw en over schoonheid als iets dat voortkomt uit de ziel, en niet uit veel make-up, kleding en snuisterijen. Hij sprak over de Heilige Moeder als een model voor meisjes, een vrouw die trouw was aan haar innerlijke ster, in tegenstelling tot wat de wereld propageerde.
Kind dat ik was, ving ik slechts fragmenten van wat hij wilde zeggen, behalve dat ik wist dat sommige dingen in mijn leven op het punt stonden de weg van de TV te gaan – uit het raam. Maar ik maakte me geen zorgen. Papa wist het het beste.
Thuis, het gezonde "beperkende" leven
Mijn zussen en ik kregen thuis les. We schilderden papieren poppen, bestudeerden kunst en muziek, leerden koken en bakken, legden een tuin aan, hielden van de bibliotheek, lazen veel boeken, hielden marionettenshows, keken naar geselecteerde films, speelden met vrienden, leerden ons katholieke geloof tot in detail en ontvingen de Sacramenten - een levensstijl die de wereld "beperkend" noemde.
Lees ook: Associated Press wil taalaanpassing om abortus te promoten
De wereld ontmoeten
En toen kwam de tijd om te gaan rijden en werken. Bij mijn eerste baan werkte ik met vrouwen die weinig droegen, veel vloekten, en na het werk naar bars gingen. Er waren de verhalen over vriendjes, en seksualiteit, en vreemdgaan, en scheiding, en drugs en alcohol, en katers. Toen kwam zusje op een dag met grote ogen thuis van de verpleegstersopleiding. "We hebben vandaag SOA's bestudeerd, en je zult niet geloven hoeveel van die ziektes elk van die meisjes heeft gehad. Ik voelde me als een engel."
Wiens obsessie?
En dan was er nog een zus die Engels studeerde op de universiteit. Op een dag liet de professor de klas foto's zien van obscene sculpturen en beweerde dat dit de manier was waarop de kunstenaar omging met de "obsessie van de katholieke kerk met seksualiteit". Ze zei: "Sorry, meneer, maar het lijkt me dat u het eerder heeft over de obsessie van de kunstenaar met het onderwerp?"
Bedankt, Moeder Kerk!
In ons "afgeschermde" katholieke huis werden we weliswaar onderwezen over de "bloemetjes en de bijtjes", maar het onderwerp was slechts een van de vele. Hoewel we in onze "restrictieve" levensstijl de morele code leerden die het seksueel gedrag regelde, gingen we om met stijgende hormonen door onze gedachten en verlangens te richten op positieve, boeiende activiteiten, gebed en de Sacramenten.
Lees ook: De ‘abortusbuddy’ verraadt de effectiviteit van pro-life waken
Omgang met jongens
De omgang met jongens vond altijd plaats in familiaire, gemeenschappelijke settings, en hoewel het huwelijk een geweldig, spannend ideaal was, werd ons geleerd dat het de ernstigste verbintenis was die we ooit zouden aangaan - en dus moesten we ons voorbereiden.
Het heilige wordt gesluierd
We kleedden ons bescheiden, niet uit preutsheid, maar omdat er niets kostbaarders was dan het lichaam van een meisje, de latente zetel van het leven, en wat heilig was, was gesluierd. Maar moeder, met haar gezond verstand en goede smaak, leerde ons stijl, en make-up te gebruiken om te verbeteren in plaats van te bedekken; sieraden om toe te voegen in plaats van te verblinden.
Geest vol idealen, hart vol Gods liefde
Ik herinner me dat ik me op mijn vijftiende gekoesterd en gerespecteerd voelde, vrij. Het was ondenkbaar dat ik niet als maagd naar het altaar zou gaan. Ik had een geest vol idealen, een hart vol van Gods levengevende principes en een ziel in vuur en vlam van idealisme. Ik wilde een aanwinst zijn voor de wereld, mijn talenten gebruiken om iets moois op te bouwen.
Een anti-vrouwencultuur
Helaas is "mooi" niet wat de meerderheid van mijn geslacht te wachten staat, want de cultuur van "emancipatie" is uiteindelijk een aanslag op vrouwen. Naarmate mijn leven vorderde, met alles wat "vrij" was, van vrije liefde tot vrouwenemancipatie, was ik getuige van de afbraak van de laatste overblijfselen van bescheidenheid en waardigheid in de mode; de vernietiging van de laatste ethische barricades. Met deze trends kwamen tienerzwangerschappen, mislukte anticonceptie, abortus, SOA's, anorexia, boulimia, drugsmisbruik en zelfmoord.
"Bevrijding" van de emancipatie
Als gevolg van al deze "bevrijding" werden ontelbare meisjes de trieste slachtoffers van de "cultuur van emancipatie" die veranderde in een "cultuur van de dood" - velen waren nog maar elf of twaalf jaar oud - ongeveer de leeftijd die ik had toen vader met me sprak op dat tuinbankje. Gulle zielen begonnen organisaties als Rachel's Vineyard en talloze andere instellingen. Hun doel: ofwel alleenstaande moeders overtuigen om hun baby te krijgen, ofwel hen steun bieden, nadat familie, vrienden of vriendjes hen hadden afgezet bij abortusklinieken en het psychologische, emotionele trauma van de nasleep hen dreigde te overspoelen.
Organisaties rapen lege hulzen op
Zachtjes, met hartverwarmende liefdadigheid, proberen deze organisaties de verpletterde, verfrommelde, met tranen besmeurde hulzen op te rapen en, door tot hen te spreken over liefde en vergeving, hen terug te brengen naar hun mooie, zelfverzekerde, stralende zelf.
Lees ook: Uitroeiing van Downkinderen dreigt door uitbreiding van de NIPT
De natuur van de vrouw versus de leugens van de cultuur
Een vrouw is geweldig gemaakt. Haar natuur is zo verheven dat zij instinctief begrijpt dat liefde voedend is, en daarom opofferend. Alles wat zij vraagt is om lief te hebben en bemind te worden, zodat zij eeuwig kan liefhebben. En wat is groter, onbaatzuchtiger, sterker, inspirerender en stuwender dan opofferende liefde? Haar geest is zo snel en intuïtief, dat ze dingen ziet voordat ze zijn uitgesproken. Een echte vrouw heeft de natuurlijke combinatie die de vonk van het genie is: hart en intuïtie.
Vrouw van vandaag leert zelfhaat
Maar de cultuur liegt tegen het opgroeiende meisje van vandaag. De cultuur vertelt haar dat ze zich moet schamen voor haar vrouwelijkheid, en voor haar moederinstinct. Haar wordt verteld dat in vergelijking met mannen haar vrouwelijkheid een zwakte is, en in het licht van de cultuur haar moederlijke instincten misplaatst. Tenzij ze slaagt in het bedrijfsleven, is ze een mislukking – en huizen en kinderen zijn alleen voor de ondermaatse vrouw.
Waardigheid van de vrouw leidt tot meer verliezen
Logisch dus, want haar lichaam is niet noodzakelijk of primair gemaakt om leven te schenken, maar voor plezier en seksuele bevrediging, aldus de hedendaagse cultuur. Zo wordt haar verteld dat ze ermee moet pronken, dat ze het moet gebruiken om er zoveel mogelijk "voordeel" uit te halen - weg met de blozende bruid, binnen met de voyeur. Maar wat de cultuur het opgroeiende meisje tegenwoordig nooit vertelt, is dat de blozende bruid de mens tot zijn edelste roept; de "voyeur" tot zijn laagste. Zoals aartsbisschop Fulton Sheen zei....
"So goes the dignity of women, so goes the dignity of a nation."
Invloed verandert wezens
De versie van mijn moeder was: "Meisjes, ga op jullie bergtop zitten en als hij de moeite waard is, zal hij hem beklimmen." Wat heeft meer macht - het vermogen om te bevelen of het vermogen om te beïnvloeden? Dr. Alice Von Hildebrand, eminent katholiek filosoof en dame, antwoordt vriendelijk: "Bevelen verandert acties. Invloed verandert wezens." En wat is het grootste genie van een vrouw dan dat van invloed? En wat is het grootste geheim van dat genie anders dan ware, belangeloze, opofferende liefde die niet geeft om erkenning maar om resultaten: het welzijn van hen die zij liefheeft.
Lees ook: Pentagon regelt en betaalt ‘abortusverlof’
Om Rachels tranen te drogen
Het wordt tijd dat vaders weer leraren, gidsen en beschermers van hun dochters worden en hun de religieuze/filosofische principes aanreiken die hen zullen helpen bij het verstandig kiezen van echtgenoten. Het wordt tijd dat vaders hun dochters meenemen naar de tuinbank; beter nog, bij toevallige ontmoetingen laten zien hoe een heer een dame behandelt. Het wordt tijd dat vaders het initiatief nemen om de cultuur van de dood te bestrijden met de leven-gevende cultuur van Christus.
Inculturatie; met gezond verstand en kracht
Deze op Christus gerichte inculturatie moet op een intelligente, inzichtelijke manier gebeuren, met gezond verstand, maar ook met kracht. Bovenal is het tijd dat vaders hun dochters het hoogste voorbeeld van geloof en deugd geven, eerst door het voorbeeld en dan door de leer. Voor een meisje staat een godvruchtige vader inderdaad direct naast God. Bruine, blauwe of groene ogen zullen onverschrokken naar zijn gezicht worden gericht, op zoek naar zijn overtuiging.
Dame, keert terug!
Het wordt tijd dat moeders hun meisjes bescheidenheid, zuiverheid, cultuur, manieren en de kunst van het huis leren, en hun onschatbare waarde als de parels van grote waarde van de samenleving. Het wordt tijd dat de "dame" (lekennaam voor "prinses") terugkeert. Het wordt tijd dat een natie weer de waardigheid van haar vrouwen volgt. Het wordt tijd dat ridders weer bergtoppen beklimmen om hun dames te ontmoeten.
Onderwijs uw kinderen, opdat zij niet verloren gaan
Het wordt tijd dat wij onze dochters en zonen leren hoe zij zich kunnen voorbereiden op het stichten van christelijke huizen, huizen waar elke baby wordt verwelkomd, gekoesterd en opgevoed, en ja, dan blijft geen enkel kind achter. Het wordt tijd dat we in de bres springen voor de kostbaarheid van onze jonge vrouwen, en onze meisjes leren de grote leugen te doorzien, en dan, alleen dan zullen onze Rachel's niet langer huilen.
Lees ook: Pro-abortus links verklaart: Zeg niet meer "Mijn Lichaam, Mijn Keuze"
Dit artikel verscheen eerder op Americaneedsfatima.org
Laatst bijgewerkt: 1 maart 2023 09:19