Abortusactiviste Corinne Ellemeet van GroenLinks twitterde deze foto van zichzelf rond, omdat haar aangenomen wetsvoorstel de abortuspil gemakkelijk verkrijgbaar maakt. Mag je juichen over moedwillig doden van menselijk leven? Of willen we dat 'taboe' liever bewaren? (foto: Twitter)
Is het slecht dat er een taboe rust op abortus?
Wanneer gezegd wordt dat ergens een ‘taboe’ op rust, dan betekent dat in modern Nederlands ‘ten onrechte onbespreekbaar’. Bij voorkeur vergezeld van de retorische aanvulling “nog steeds”, alsof de ‘vooruitgang’ dit taboe al lang had moeten opruimen, want ‘alles moet bespreekbaar zijn’. Dat is althans de moderne gedachte.
Taboe abortus ‘ongepast’?
Ook abortus wordt graag als een ‘taboe’ gepresenteerd, met de sterke insinuatie dat het om een in het verleden wortelend vooroordeel gaat. Een dat ons “nog steeds” parten speelt en waar we maar zo snel mogelijk vanaf moeten zien te komen. De dikke Van Dale spreekt van “iets dat niet gedaan of gezegd mag worden" Het opheffen van het taboe zou dus inhouden dat we abortus niet langer als ongepast beschouwen, maar als een acceptabele mogelijkheid moeten gaan zien.
Het geweten klaagt aan
Waarom? Als reden wordt graag aangevoerd dat na een abortus veel vrouwen schaamte en stigma ervaren. Waar komt die schaamte vandaan, wat is de oorzaak? Natuurlijk heeft die te maken met het taboe dat op abortus rust, maar waar komt dat taboe vandaan? Ten diepste komt het doordat iedere vrouw diep van midden wel voelt dat abortus kwaad is. Ieder mens heeft namelijk van God een geweten gekregen en dat geweten klaagt haar aan.
Seksueel ‘bevrijde’ mens
Iemand die zondigt verliest daarmee zijn onschuld. Hij voelt schuld tegenover God maar ook tegenover de medemens, te beginnen met het ongeboren kind. Een mens komt daarmee niet alleen schuldig te staan tegenover God, maar verliest ook de “interne orde van de ziel, harmonieus, kalm en vol idealisme. [1] De revolutie en meer specifiek de seksuele revolutie wil de mens maken tot een wezen zonder schaamte, die ruim baan geeft aan zijn ongeordende passies. De ideale, seksueel ‘bevrijde’ mens is die elke wet met voeten treedt en elke beperking als onverdraaglijk afwijst.
Steeds nieuwe taboes doorbroken
Vroeger rustte er nog een taboe op anticonceptie en op echtscheiding, inmiddels is dat op zijn minst afgenomen, zo niet bijna verdwenen. Maar daar blijft het niet bij: de revolutie wil steeds weer nieuwe taboes doorbreken. Inmiddels kennen veel landen wetten die een homoseksueel zogenaamd ‘huwelijk’ toestaan. Maar ook daar blijft het niet bij, inmiddels wordt er meer en meer gesproken over het wegnemen van het taboe op pedofilie, omdat pedofielen hieronder zouden lijden.
Zijn vrouwen beter af zonder ‘taboe’?
Laten we terugkeren naar abortus: zouden de vrouwen die een abortus hebben gepleegd erbij gebaat zijn om het taboe weg te nemen? Abortusvoorstanders beweren van wel. Het ‘taboe’ zo vrouwen die een abortus hebben laten plegen hinderen om de ‘juiste nazorg’ te krijgen. Maar wat is ‘juiste nazorg’? Ik denk hierbij aan een verhaal dat pater Elias van de Broeders van Sint Jan vertelde tijdens het Rome Life Forum, het verhaal wordt beschreven op de website van Lifesitenews. Een jonge vrouw liet de pater een opengeslagen bladzijde zien van de Katholieke Catechismus en wees met haar vinger naar het woord ‘abortus’ en ze vroeg wat dat woord betekent. De pater antwoorde dat het een soort moord is. De vrouw was zichtbaar aangedaan en de pater stelde voor om het gesprek later te vervolgen.
Rust door waarheid
De pater was bang dat hij nooit meer van haar zou horen, maar nee. Een week later kreeg hij een telefoontje. Het was de jonge vrouw, ze wilde hem bedanken. De pater was verbaasd, waar kon ze hem voor bedanken? Ze zei tegen hem: "U heeft me mijn slaap teruggegeven. U bent de eerste die me vertelt dat abortus moord is. Ik wist dat altijd al, maar u bent de eerste priester die me dat vertelt. En nu, voor het eerst in zeven jaar sinds mijn abortus, slaap ik zonder nachtmerries."
Waarheid spreken in naastenliefde
Nadenken over wat het meisje hem vertelde overtuigde pater Elias vele jaren geleden dat ware barmhartigheid betekent dat je mensen vertelt wat sommigen als harde waarheden beschouwen en zonden benoemt voor wat ze zijn. Op deze manier, zegt hij, kunnen ze genezing vinden. Hij gelooft dat echte barmhartigheid betekent dat je de waarheid spreekt in naastenliefde. De waarheid maakt ons vrij en bevrijd van de slavernij van de zonde. Uiteraard geldt dat evenzeer voor de mannen die zich door hun goedkeuring mede schuldig maken aan abortus, of zelf hun vrouw of vriendin zelfs dwingen tot een abortus als ook de aborteurs en iedereen die meewerkt aan abortus.
Onbespreekbaar: gevolgen van abortus
Toegegeven: als er ergens een taboe op rust dan is het wel op de gevolgen van abortus. Allereerst en vooral de gevolgen voor het kind, dat gedood wordt, of beter gezegd vermoord. Maar daarnaast ook alle andere gevolgen, zoals spijt en schuldgevoelens bij de vrouw. Verdriet bij vaders van wie ongewenst hun kind weggenomen is, of vaders die spijt hebben ooit te hebben ingestemd met een abortus. Maar ze willen ook niet spreken over de medische gevolgen en de risico’s.
Vrouwen voelen abortus als diepe schuld
Maar als het onheil geschied is, omdat het kind dood is en nooit meer terug komt, kun je je onschuld dan ooit nog terugkrijgen? Veel vrouwen die zich schuldig voelen door een abortus kunnen moeilijk vergeving vinden of kunnen het zichzelf niet vergeven. Mgr. Schneider uit Kazachstan vertelde mij dat vrouwen niet éénmaal, maar vele malen hun abortus opbiechten, ook al weten ze formeel dat ze absolutie verkregen hebben en er dus vanuit mogen gaan dat God hen vergeven heeft.
Verlangen naar herwonnen onschuld
Prof. Plinio Corrêa de Oliveira beantwoordt de vraag over het herstellen van de onschuld. Hij zegt: “De oeronschuld is niet iets dat de duivel volledig uit onze ziel weet te rukken, maar ze blijft als een cathédrale engloutie, een kathedraal ondergedompeld in het water van de zonde, die nog steeds in ons bestaat. Van tijd tot tijd luiden de klokken van deze onschuld en laten ons een innerlijke melodie voelen, een nostalgie, hoop, in een goed voorbijgaand uur. …..Wie van ons heeft dat niet gevoeld? - Ieder van ons heeft het zeker wel eens gevoeld. - Bij welke gelegenheid? Bij de duizend gelegenheden die genade kiest. Bij je eerste H. Communie... hier, daar en overal..…..
God is machtiger dan onze zonde
En hij voegde daaraan toe: “'Het is niet nodig om kwellende en verzwakkende overwegingen te maken over het verloren paradijs waarmee men brak en dat met ons brak. In plaats daarvan zou men het tegenovergestelde moeten denken: dit paradijs heeft niet met ons gebroken en klopt voortdurend op onze deur.” Daarom: “Meer dan een vergeving die wij veroveren, is het de vergeving die ons verovert.” [2] Natuurlijk zal het terugwinnen van de onschuld moeilijker zijn naarmate de gepleegde zonde erger is, en abortus is een tot God om wraakroepende zonde. Maar God is machtiger dan onze zonde. En met het voor ogen stellen van de onschuld als ideaal helpen we deze vrouwen meer dan door het afschaffen van het taboe rond abortus.
Terug naar Gods orde
Echt herstel, waarbij abortus ondenkbaar is, is alleen mogelijk wanneer we terugkeren naar de van God gegeven ordening. Naar het zuiver houden van het H. Huwelijk. Naar kuisheid en het hoogachten van maagdelijkheid. Naar Gods geboden en de regels van de Kerk. Naar een maatschappij die in alles het sacrale zoekt en God verheerlijkt in alles.
Voetnoten
[1] Prof. Plinio Corrêa de Oliveira, 'Primeval innocence and the sacral contemplation of the universe'.
[2] Idem.
Laatst bijgewerkt: 5 januari 2024 10:17