Met een "zwangerschapsbeëindiging" is de kous niet af. (Beeld: screenshot website AD)
Ook het AD moet toegeven: ‘spijt en verdriet na abortus’
“Spijt en verdriet na een abortus” kopt het Algemeen Dagblad. Deze aandacht voor het post-abortussyndroom valt op, omdat de verslaggeving van het AD zich doorgaans identificeert met de abortuslobby. Deze lobby probeert de wroeging en psychische problemen van vrouwen die hun kind in de moederschoot hebben laten ombrengen, zoveel mogelijk als een verzinsel van pro-life weg te zetten. Uiteraard hebben abortuscentra daar ook commercieel belang bij.
Banalisering van abortus
Je voelt de spanning in het AD-artikel. Enerzijds wil het de post-abortusproblematiek op de kaart zetten, anderzijds wil de krant het abortusactivisme niet van zich vervreemden. Dus blijft het op twee gedachten hinken. Zo zet met de eerste regel de banalisering en relativering al in: “Opluchting misschien en rouw, verdriet en spijt; kortom een mix aan gevoelens kunnen vrouwen hebben na een abortus.” De boodschap is, met andere woorden: van abortus (of "zwangerschapsbeëindiging" zoals het zo eufemistisch genoemd wordt) kunnen vrouwen best een beetje in de war raken. Gelukkig bestaat daar “therapie” voor.
Na abortus: psychosociale klachten
En dat is nodig, moet het AD dan toch weer toegeven, want het kan gaan om “langdurige psychosociale klachten”, die bovendien “ernstiger van aard kunnen worden”. Hoe zou dat nu komen? Zoals paus Johannes Paulus II in zijn encycliek Evangelium Vitae in 1995 al leerde: "Een vrouw die in haar baarmoeder een kind heeft ontvangen, is het volgens de natuurlijke en goddelijke wet verboden dit menselijk leven in haar te doden, door haarzelf of door anderen, hetzij direct of indirect.”
Stem van het geweten
Nu is niet elk mens op de hoogte van de goddelijke wet, die in volledigheid alleen uit openbaring kan worden gekend. Maar de natuurwet wordt elke mens ingeboren. Zoals het woord ‘geweten’ zegt, is de natuurwet door elk mens al in beginsel geweten. De stem van het geweten kan verdoofd zijn door culturele misvorming, door abortuspropaganda of door de druk van de omstandigheden, maar zij kan uiteindelijk niet tot zwijgen worden gebracht. Iedere vrouw die abortus pleegt weet dus ‘ergens’ zelf dat zij schuldig is. En bij zonde en schuld hoort berouw.
Zweem van taboe rond abortus’
Deze dimensie van misdaad en straf, van zonde en boete in het abortustrauma ontbreekt uiteraard bij het AD. Ja, erkent verpleegkundige Joke Berghuis, veel vrouwen “voelen zich schuldig ondanks dat zij er toch voor gekozen hebben of krijgen er spijt van”. Erover praten helpt, want, volgens Berghuis “er hangt nog steeds een zweem van taboe rond het fenomeen abortus”. Met andere woorden, het ‘taboe’ is in haar visie de oorzaak van het probleem, niet de zonde zelf. Terwijl het toch heel menselijk is om wroeging te voelen als je een medemens het leven hebt ontnomen, al helemaal als het je eigen kind is.
Even geen relativering meer
Interessant in dat verband: een van Berghuis’ therapieën is het schrijven van “een brief aan de ongeboren vrucht”. Als het echt alleen maar om een “vrucht” zou gaan, dus een ‘ding’, dan zou van het brieven schrijven daaraan weinig te verwachten zijn. Impliciet erkent de therapie dus dat de “vrucht” een kind is, een persoon, iemand aan wie je een boodschap kunt richten. Ook jaren later nog, want een postabortus-syndroom kan hardnekkig zijn. “Iemand die twintig jaar geleden een abortus had en nu zwanger is, kan het gevoel van toen terug krijgen”, zegt Wendy Kersten van stichting Fiom. Overigens kunnen ook mannen daar last van krijgen.
Abortuspil via huisarts
Tot slot onthaalt het artikel de komst van de abortuspil via de huisarts. Die zal geen toename van abortus teweegbrengen, beweert het FIOM. Want over abortus “is lang nagedacht en gebeurt vrijwel nooit vanuit een impuls”. Die vermeend weloverwogen ‘keuze’ voor abortus is echter een fictie van de abortuslobby. Wakers bij abortuscentra weten wel beter. Vrouwen kunnen in paniek zijn, en staan vaak onder druk of zelfs dwang van buiten. Dokters moeten vrouwen beter begeleiden, vindt het FIOM. En zo lezen we zowaar in het AD: “De dokter kan wijzen op alternatieven: het kind laten komen en er zelf voor zorgen, abortus, afstaan voor adoptie of afstaan aan een pleeggezin.”
Abortus als alternatief voor.. abortus?
Wat raar dat ‘abortus’ daar toch weer tussen gewrongen is. Abortus is toch geen alternatief voor abortus? Ingreep van een politiek-correcte eindredacteur, die bang was dat abortus op het eind van het artikel toch nog uit zicht zou verdwijnen ten gunste van de levensreddende opties? Hoe dan ook, zo kennen we het Algemeen Dagblad weer.
Laatst bijgewerkt: 10 november 2023 10:06