De Europese Unie promoot abortus - het doden van ongeboren kinderen - met een inzet die een betere zaak waardig is. (Foto: EU-parlementsgebouw in Straatsburg, Publiek Domein)
Zeven manieren waarop de EU abortus promoot
De grootste dreiging van de Europese Unie is de antichristelijke en globalistische monocultuur die zij - ondanks alle lippendienst aan 'diversiteit' - aan haar burgers opdringt. Nationale grenzen moeten binnen de EU doorbroken worden zodat steeds minder mensen zich er nog aan kunnen onttrekken. Je zou het globalistisch neokolonialisme kunnen noemen. Nergens wordt dat zo zichtbaar als in het langzaam maar zeker doordrukken van abortus: wettig maken dat kinderen in de moederschoot naar willekeur kunnen worden gedood. Deze abortuspromotie gebeurt op velerlei wijze.
1. Vergrondrechtelijking van abortus
De huidige campagne die binnen de EU gaande is om van abortus - dat in menig land in de strafwet staat - niet alleen om te keren tot een 'recht', maar tot zelfs een grondrecht, is begin 2022 geopend door Emmanuel Macron. Dit in het kader van "bevordering van de waarden die ons maken". We hebben dus niets overdreven: de Franse president definieert zelf het doden van ongeboren kinderen als een "waarde" die "ons", de EU, definieert. Hij wil dat zelfs verankeren in het EU-Handvest van Grondrechten en heeft het in zijn eigen land al in de grondwet verankerd. Let op de wijze waarop Macron een consensus suggereert over een onderwerp dat bij uitstek omstreden is en waar zolang er nog enige vrijheid in de EU bestaat, nimmer consensus over zal komen.
2. Abortus-onwillige lidstaten straffen
Lidstaten die onwillig zijn inzake het EU-abortusbeleid, worden gestraft en geïntimideerd. Polen heeft de mogelijkheden voor abortus sterk beperkt, net als Malta. Hongarije verplicht vrouwen die hun ongeboren kind willen laten doden, eerst de hartslag van het kind te horen, zodat ze de zwaarte van hun besluit ten volle beseffen. Dit is natuurlijk tegen het zere been van de EU, die deze landen dan ook onderwerpt aan vernederende procedures. Overigens nog meer dan lidstaten met een eigen beleid, voelt de EU zich geprovoceerd door de herroeping van Roe vs Wade in de Verenigde Staten, waar het Hooggerechtshof een einde maakte aan de situatie die een halve eeuw geduurd heeft en waarin het - ondanks de grondwet - staten niet was toegestaan een eigen abortusbeleid te voeren. Precies de machteloosheid dus, die de EU nu voor haar eigen lidstaten met alle geweld voor elkaar wil krijgen.
3. Abortus-koppelverkoop
De Europese Unie dringt met handelsverdragen abortus in een soort koppelverkoop op aan ontwikkelingslanden. In het bijzonder Nederland heeft zich daar onder D66-minister Sigrid Kaag hard voor gemaakt. Dit opdringen gaat geraffineerd, want bij het sluiten van een handelsverdrag ligt de focus uiteraard op andere dingen. Politici uit de betreffende landen stellen dit aan de kaak. De culturele gevolgen van abortusclausules in handelsverdragen dringt vaak niet direct tot ontwikkelingslanden door, zo zeggen zij. Spraken we eerder van intern globalistisch neokolonianisme door de EU, dit zou je 'gewoon' kolonialisme van het ouderwetse soort kunnen noemen. Zie ook het Samoa overeenkomst.
4. Abortus als smokkelwaar
Hoe je het ook wendt of keer, abortus komt toch altijd weer neer op het doden van kinderen. Dat vermindert de verkoopbaarheid ervan. Men brengt abortus daarom tegenwoordig graag onder in een pakket van vermeende 'rechten', dat je lekker abstract kunt aanduiden met de afkorting SRGR (dat staat voor Seksuele en Reproductieve Gezondheid en Rechten, waarbij met name 'gezondheid' niet direct op het straffeloos doden van kinderen duidt). Niet alleen kan onder de vlag van deze klinkende benaming abortus stiekem meevaren, ook heeft men zo de notie dat abortus een 'recht' zou zijn weer een stukje verder gepromoot. Daarom verschijnt er nauwelijks een document van de EU waarin niet minstens even aan SRGR wordt gerefereerd.
5. Abortus als exportproduct
Als je erop uit bent dat er genoeg ongeboren kinderen in ontwikkelingslanden worden omgebracht, kun je dat doel ook bereiken door de rechtstreekse financiering ervan. Nederland maakt zich hier bijvoorbeeld op grote schaal aan schuldig. Precieze bedragen zijn moeilijk te achterhalen, maar Buitenlandse Zaken pronkte er in 2022 mee dat op zijn kosten in één jaar tijd in ontwikkelingslanden meer dan twee miljoen 'abortusdiensten' waren verricht. Het moet dus ook wel om miljoenen kinderen gaan, die omgebracht werden met inzet van enorme hoeveelheden Nederlands belastinggeld. De EU subsidieert zover bekend niet zelf abortus buiten de EU, maar ondersteunt wel dat lidstaten dat doen.
6. Medisch personeel in de pas dwingen
Wanneer je de notie in omloop brengt dat abortus een 'recht' van de vrouw zou zijn, breng je daarmee medisch personeel onherroepelijk in gewetensproblemen, of dat nu de Eed van Hippocrates kent (die abortus als een misdaad beschrijft) of niet. Dit voorjaar riep een resolutie van het EU-parlement alle regeringsleiders op om de gewetensbescherming van artsen, verpleegkundigen en instellingen die géén abortus willen uitvoeren, op te heffen. Abortusdwang dus. Opnieuw blijkt de abortus de lakmoesproef hoe het met de persoonlijke vrijheden binnen de EU echt gesteld is.
7. Demonisering van pro-life
Als
je abortus voorstelt als een would-be
mensenrecht, dan schenden mensen die tegen abortus zijn of actie
voeren bij abortuscentra schenders van mensenrechten. Die mogen dan
als zodanig worden aangepakt. Daarbij hoort het om hen af te
schilderen als ‘rechtsextreem’ of ‘-radicaal’ waarbij de
associaties met het nazisme (dat merkwaardigerwijze niet veel
problemen had met het doden van onwelkome kinderen) nooit ver weg
zijn. Daar houdt bijvoorbeeld het European Parliamentary Forum
on Population and Development (EPF) zich mee bezig. Dat
is formeel geen onderdeel van de EU, maar is wel gericht op het
coördineren van abortuspromotie binnen het Europarlement. Er hebben
dan ook maar maar liefst zestien Europarlementariërs zitting in,
stuk voor stuk abortuspropagandisten van het zuiverste water. Waar
het geld vandaan komt? Van de usual
suspects, namelijk de UNFPA, de WHO, de
Bill & Melinda Gates Foundation, de Open Society Foundation van
George Soros, Planned Parenthood International (IPPF) en het
farmaceutische concern Merck Sharp & Dohme. Zo wordt het
EU-parlement extern aangestuurd, ten koste van het recht op leven van
ongeboren kinderen in alle lidstaten van de EU.
Laatst bijgewerkt: 5 juni 2024 17:13
