"Zwangere mannen": waar eindigt de seksuele revolutie?
"Mannen kunnen ook zwanger zijn". Dat beweert een poster van Le Planning Familial, geïllustreerd met een tekening van een mannenpaar dat elkaar omhelzen op een leunstoel, waarbij een van hen zijn ronde buik streelt zoals vrouwen gewoonlijk doen tijdens een zwangerschap.
‘Recht’ op abortus
Dit is niet de eerste keer dat deze extreem-linkse lobbyclub, vaandeldrager van het "recht" op abortus, het nieuws haalt. Vorig jaar promootte de gezinsplanning "polyamorie" onder jongeren. "Het is goed om te weten dat ik het recht heb om in de speeltuin te spelen, wetende dat ik het recht heb om ook meerdere minnaars te hebben." Dat was de boodschap op een aan kinderen gericht filmpje van de club.
Politieke onschendbaarheid
Een grotendeels door de belastingbetaler gesubsidieerde organisatie kan het zich dus veroorloven de werkelijkheid te beledigen en vrouwen - die altijd het voorrecht van het moederschap hebben gehad - te beledigen zonder zich zorgen te maken. Deze zoveelste provocatie van de gezinsplanning maakt deel uit van een proces dat begon met de seksuele revolutie in 1968. Het einde daarvan is nog niet in zicht. Na het moederschap voor mannen en polyamorie, wat zal de volgende stap zijn? Het recht op een zoöfiele relatie met je huisdier? Een dergelijke hypothese is natuurlijk schokkend en lijkt - tot op heden - ongeloofwaardig. Maar wie zou tien jaar geleden hebben geloofd dat men zonder angst voor spot kon beweren dat mannen ook zwanger kunnen worden?
Lees ook: Tien redenen waarom abortus kwaadaardig is
Jaren ’60: de remmen los
Bijna vijftien eeuwen lang zijn de Europese landen, gevormd door de christelijke opvatting van het huwelijk: een man en een vrouw verenigen zich, tot de dood hen scheidt, voor hun Schepper om een huis te stichten waar zij de kinderen die God hen zal sturen, zullen ontvangen en opvoeden. Hoewel persoonlijke afwijkingen helaas mogelijk waren, werd deze opvatting van huwelijk en gezin slechts zeer incidenteel en marginaal ter discussie gesteld tot de libertaire revolutie van de jaren zestig.
"Mijn lichaam, mijn keuze!”
Gedreven door sensualiteit die "ongehinderd genot" eist en hoogmoed verkondigt dat er "God noch meester" is - hebben de erfgenamen van het christelijke Westen vervolgens de moraal die zij van hun vaderen hadden ontvangen, eerst in hun neigingen en vervolgens in hun wetten gedeconstrueerd. Het verval van de kuisheid met de opkomst van de minirok en het nudisme, alsmede de bagatellisering van ontucht - in het geniep omgedoopt tot "vrije liefde" - droegen bij tot de ontkoppeling van seksualiteit en voortplanting. In Frankrijk waren de legalisering van chemische contraceptie (wet-Neuwirth van 1967) en vervolgens van abortus (wet-Veil van 1975) niets anders dan de wettelijke inzegening van de beroemde feministische slogan: "mijn lichaam, mijn keuze".
Domino-effect
Aangezien het huwelijk niet langer uitsluitend een gelegenheid was om een nieuw huis te stichten, maar om de erkenning van wederzijdse gevoelens - die van nature tijdelijk zijn - maatschappelijk in te wijden, werd echtscheiding onvermijdelijk gemeengoed. Tot het begin van deze eeuw bleef het normale model voor seksuele en echtelijke relaties - hoe kortstondig ook - tussen een man en een vrouw.
Macht van de retoriek en medeplichtigheid van de media
Dingen veranderden met de promotie van homoseksualiteit op de drempel van het nieuwe millennium. De HIV-epidemie gaf de homoseksuele wereld de kans om als slachtoffer te verschijnen en bood een soort "heilige koe"-status in de postmoderne wereld. Terwijl een dergelijke epidemie logischerwijs had moeten leiden tot een bevraging van de losbandigheid die kenmerkend is voor de homoseksuele wereld (veelheid van partners), werd zij door een slimme manipulatieoperatie de aanleiding om van de losbandigheid in kwestie een absoluut taboe te maken. De gevolgen van homoseksueel gedrag aan de kaak stellen was, volgens de criteria van politieke correctheid, ongevoeligheid tonen voor het lot van AIDS-slachtoffers!
“Trots” op sodomie
Beschermd door haar nieuwe slachtofferstatus, moest homoseksualiteit nog steeds gepromoot worden. Dit was al snel het geval, met name via de "Gays pride". Dankzij de gratie van de retoriek en de welwillendheid van de media was het beoefenen van sodomie niet langer een bron van schaamte, maar van trots! Degenen die terughoudend stonden tegenover deze ongekende morele revolutie - zelfs in de heidense oudheid dacht niemand eraan homoseksuele relaties gelijkwaardig te erkennen - werden er plotseling van beschuldigd tegen "liefde" te zij. Dit werd een soort talismanisch woord, teruggebracht tot zijn strikt sentimentele en dus subjectieve dimensie.
Lees ook: Is het moederinstinct een mythe van het patriarchaat?
Het huwelijk gekaapt
Als gevoelens de basis zijn van het huwelijk - en niet langer de wens om een gezin te vormen - waarom stellen we het dan niet open voor mensen van hetzelfde geslacht die wederzijdse liefde belijden? Trouw aan de salamitactiek, die zich erop richt om in gedeelten te verkrijgen wat niet in één keer kan worden verkregen, heeft de homoseksuele lobby eerst het geregistreerd partnerschap geëist - en verkregen - en vervolgens het huwelijk en het recht om kinderen te adopteren. Wat zou kunnen worden gezien als de voltooiing van het proces van afbraak van de christelijke moraal was echter slechts een stap naar verdere omwenteling.
Het ‘almachtige’ individu
De door God geschapen natuurlijke orde, waaraan men zich zou moeten conformeren, werd al snel gevolgd door de stoornissen die voortkwamen uit een bewust atheïstische subjectiviteit. Na de complementariteit van de seksen is het nu de seksuele andersheid die ontkend wordt. De wil, opgericht als absolute soeverein, staat toe om als levenspartner een persoon van hetzelfde geslacht als zichzelf te kiezen.
De grenzeloze wil
Diezelfde wil - die volgens de postmoderne mens geen grenzen kent - moet het dus ook mogelijk maken zich onafhankelijk van het geslacht als man of vrouw te definiëren. Dit is de overwinning van het subjectieve "gender" op het biologische geslacht: men is wat men beweert te zijn. Wijzen op de absurditeit en leegheid van een dergelijke illusoire claim is volgens de aanhangers van de gendertheorie een belediging van het onbeperkte recht op zelfbeschikking.
Ultieme zelfbeschikking
Door hun genitaliën te verminken, dragen transgenders dus tot het uiterste de kreet "mijn lichaam, mijn keuze" uit, die 50 jaar eerder door feministen werd verkondigd. Daarmee nemen zij, zelfs zonder zich daarvan ten volle bewust te zijn, deel aan een ernstige opstand van het schepsel tegen zijn Schepper. Maar dit is slechts één stap...
“Jullie zullen als goden zijn…”
Door te beweren een nieuwe mens te creëren neemt het transhumanisme, dat al in opkomst is, zonder het te verbergen de belofte van de oude slang over: "Jullie zullen als goden zijn.” Als deze revolutie als oorsprong en doel de Vader der leugen heeft, dan kan de contrarevolutie alleen worden bereikt door een terugkeer naar Hem die de Waarheid is.
Dit artikel verscheen eerder op Avenirdelaculture.info
Laatst bijgewerkt: 9 februari 2023 09:42