Minister Robbert Dijkgraaf (D66) misbruikt een Kamerbrief om het doden van ongeboren kinderen als een mensenrecht voor te stellen. (Foto: World Economic Forum via Flickr, CC BY- NC-SA 2.0)
Rutte IV: ongeboren kinderen doden als ‘mensenrecht’
Niet alleen promoot de Nederlandse regering een ‘recht’ op abortus, het stelt dat ook nog eens als een ‘mensenrecht’ voor: alsof het doden van ongewenste en ongeboren kinderen op een nationale consensus berust. Onderwijsminister Robbert Dijkgraaf (D66) doet dit in dezelfde Kamerbrief van 30 november 2022 als waarin hij Stirezo en Gezin in Gevaar wegzet als buitenlands aangestuurde en gefinancierde campagnes.
Initiatiefnota D66
Stirezo heeft daarom aangifte tegen de minister gedaan. Maar erger dan Dijkgraafs laster is de drang van hem en andere abortusactivistische bewindslieden om het doden van ongeboren kinderen als een ‘mensenrecht’ voor te stellen. In hun radicalisering neigen abortusactivisten steeds meer tot instrumentalisering van de wet ter verankering van het doden van ongeboren kinderen. Daarvoor moet allereerst abortus uit het Wetboek van Strafrecht (WvSr, art. 296). BNNVARA en het Humanistisch Verbond hebben daarom de handen ineen geslagen voor een burgerinitiatief van die strekking. Bedenk daar daarmee de principiële beschermwaardigheid van het menselijk leven zou worden vernietigd, die het WvSr nu nog vasthoudt. Daarbovenop hebben de D66’ers Sjoerdsma en Paulusma alvast een initiatiefnota ingediend, die oproept het ‘recht’ op abortus op te nemen in het Europees Handvest van de grondrechten, waar partijgenoot Dijkgraaf ten onrechte nu dus op vooruitloopt. De D66’ers geven daarmee gehoor aan de omstreden oproep die de Franse president Macron vorig jaar in het Europees Parlement deed.
‘Negatieve en activistische kwalificaties’
De SGP heeft echter Kamervragen gesteld waar Rutte IV het idee vandaan gehaald heeft dat abortus een mensenrecht zou zijn. Gezien de lasterlijke uitlatingen van minister Dijkgraaf aan het adres van Stirezo is het interessant dat ook bij de SGP de “negatieve en activistische (dis)kwalificaties” opgevallen zijn, die Dijkgraaf bezigt ten aanzien van pro-life organisatie en regeringen (welke zelfs grof en beledigend als “regressief” bestempeld worden, mede namens de minister van Buitenlandse Zaken!) en vraagt zich met recht af of dit wel past “bij de rol van de regering als vertegenwoordiger van alle Nederlanders”. Een kritiek die de coalitie zich, zeker gezien de jongste verkiezingsuitslag, mag aantrekken. Bedenk dat ook ChristenUnie en CDA daar deel van uitmaken.
Recht wordt willekeur
Wat wel duidelijk wordt, afgezien van de respectloosheid voor andere meningen, is dat voor D66 een (mensen)recht niet iets fundamenteels is dat in de werkelijkheid ligt ingebed, maar iets subjectiefs dat je op afroep beschikbaar kunt maken. Met andere woorden: wie toevallig de macht heeft, beslist wat ‘recht’ is. Afgezien van het feit dat dit het recht tot willekeur maakt, iedereen begrijpt dat het nemen van andermans leven, ook dat van een ongeborene, nimmer een mensenrecht kan worden, omdat dit een primair, werkelijk fundamenteel recht opheft, namelijk het recht op leven (art. 3 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, UVRM). Anders gezegd: het recht om te bestaan en niet uit willekeur gedood te mogen worden. Abortus is dan ook nergens als ‘mensenrecht’ erkend.
Pro-life heeft toenemend succes
Maar het tekent het fanatisme van de abortusbeweging dat het gewoon doorgaat abortus van ‘recht’, via ‘vrouwenrecht’ (alsof de meeste slachtoffers van abortus geen gedode meisjes zijn) tot ‘mensenrecht’ te promoten. Dat deze worsteling momenteel zo intens wordt, heeft alles te maken met het toenemende succes van de pro-life beweging, met als voorlopig hoogtepunt de beperking van de Amerikaanse vrijheid tot het plegen van abortus, die het gevolg is van het besluit van het Hooggerechtshof op 24 juni 2022. Op die datum werd Roe vs Wade teruggedraaid. Terzijde: 24 juni is de feestdag van de heilige Johannes de Doper, die als ongeboren kind opsprong in de schoot van zijn moeder bij het naderen van zijn eveneens nog ongeboren Verlosser. (Vgl. Luc. 1, 39-45).
Roe vs Wade was gebrekkig
Roe vs Wade was het besluit uit 1973 waarmee datzelfde Hooggerechtshof het plegen van abortus door het hele land mogelijk had gemaakt. Het terugdraaien hiervan – bijna een halve eeuw later – had behalve een ethisch, ook een juridisch-technisch karakter. Zoals wel vaker het geval is met ideologische wetgeving die al te graag met de ‘tijdgeest’ meegaat, was het vanuit juridisch oogpunt gewoon een dubieus stukje rechtspraak. Zelfs de in linkse kringen op handen gedragen, in 2020 overleden feministische rechter van het Hooggerechtshof, Ruth Baader Ginsburg, erkende dat.
Abortuscentra sluiten deuren
De herziening vorig jaar van Roe vs Wade, het grootste pro-life succes in lange tijd, komt erop neer dat de wettelijke regeling van abortus weer een aangelegenheid van de afzonderlijke staten wordt, in plaats van een zaak die op nationaal niveau is beslist. Dit geeft conservatieve staten de gelegenheid om abortus sterk in te perken. Meer dan een dozijn heeft daarvan al gebruik gemaakt, met een dramatische daling van abortus als resultaat. Door heel het land hebben abortuscentra de deuren moeten sluiten. Dat neemt niet weg dat er met Joe Biden een abortuspresident aan de macht is, die ondanks de uitspraak van het Hooggerechtshof abortus faciliteert waar hij maar kan. Hij spant bovendien met de EU samen om abortus tot mensenrecht te laten verklaren.
Criminaliseren van pro-life
Niettemin, de reflex om abortus dan maar wettelijk te ‘verankeren’ en als quasi-onomkeerbaar voor te stellen zien we vooral in Europa. Dat blijkt niet alleen uit de gememoreerde oproep van Macron, de D66 initiatiefnota en het schandalige novemberdocument van D66-minister Robbert Dijkgraaf (overigens mede uit naam van CDA-minister van Buitenlandse Zaken Wopke Hoekstra en diens VVD-collega Liesje Schreinemacher). Het blijkt ook uit de haast waarmee eveneens vorig jaar zaken als de afschaffing van de beraadtermijn (februari) en de verkrijgbaarheid van de abortuspil via de huisarts (maart) door het parlement gehaald werden en de overdreven manier waarop abortusactivisten dit vierden. Ook het instellen van ‘bufferzones’ rond abortuscentra, waarbinnen niet gewaakt mag worden en die dus het demonstratierecht van wakers aantasten, past in die trend. Overigens kun je er staat op maken, dat zodra abortus een recht of mensenrecht zou worden, abortusactivisten zullen overgaan tot het criminaliseren en vervolgen van de verdedigers van ongeboren kinderen.
‘Cultuur van de dood’
Vandaar ook het burgerinitiatief om abortus uit het Wetboek van Strafrecht te krijgen, waar dit ‘mensenrecht’ nog altijd in staat. Mocht abortus een ‘recht’ worden, dan vloekt het permanent met art. 3 UVRM. Daarbij moet gememoreerd worden dat toen in 1948 de UVRM werd opgesteld, abortus al meteen een twistpunt was. Voor een ongeclausuleerd ‘recht op leven’ kreeg je zelfs toen – pal na de Holocaust – nog niet zomaar alle handen op elkaar. De ‘cultuur van de dood’ wilde van meet af aan een voet tussen de deur.
‘Lebensunwertes Leben’
De Chinese afgevaardigde ging er, gesteund door de Sovjet Unie maar ook het Verenigd Koninkrijk, hard tegenaan. Niet alleen moest het toch zeker mogelijk blijven “de geboorte te voorkomen” van geestelijk gehandicapte kinderen, maar ook met (mogelijk gezonde) kinderen van “ouders die geestelijk gehandicapt waren” moest dat kunnen. Naar het schijnt heeft de afgevaardigde van Chili toen opgemerkt dat het ‘recht op leven’ zo wel erg veel ging lijken op de wetgeving van de op dat moment nog maar net verslagen nazi’s en hun vernietigingsprogramma’s voor lebenunwertes Leben (‘menselijk leven dat het niet waard is te leven’). Waren de mensenrechten niet juist bedoeld om herhaling daarvan te voorkomen? Ten slotte werd het maar aan de landen zelf overgelaten hoe volstrekt ze het ‘recht op leven’ wensten op te vatten.
Papier is geduldig, maar logica nog meer
De geschiedenis biedt tal van voorbeelden hoe kwalijke regimes gedrochtelijke wetten voortbrengen omdat hun ideologie dat nu eenmaal vereist of omdat het electoraal of anderszins politiek goed uitkomt. Papier is geduldig. Maar de regels van de logica zijn dat nog meer. Die blijven altijd dezelfde. Daarom, wat D66 en geestverwanten ook weten te bereiken, de innerlijke tegenstrijdigheid tussen het doden van een kind en diens ‘recht op leven’ zullen ze nooit kunnen opheffen.
Laatst bijgewerkt: 31 maart 2023 07:31