Pia Dijkstra, tegenwoordig zorgminister namens D66, geeft een speech. Bron afbeelding: Flickr / ter-burg
Kees van Helden reageert op pro-abortus vooringenomenheid in rapport “Dit is mijn verhaal”
Recent, 14 maart 2024, verscheen het “Rapport Dit is mijn verhaal – Onderzoek naar factoren die bijdragen aan de keuze om een onbedoelde zwangerschap te beëindigen of te behouden”. Dit gebeurde samen met een Kamerbrief van demissionair minister van VWS Pia Dijkstra waarin zij haar bevindingen daaruit samenvat.
Voor de troepen uit
Dit rapport is een eerste deel van een serie onderzoeken over het thema abortus. Rapporten die tot doel hebben om de overheid te informeren en te adviseren. Vanwege urgentie komt het eerder uit dan de rapportage over de andere delen van het onderzoek. Dus is het belangrijk om er kennis van te nemen, qua inhoud, maar ook om zicht te krijgen op de insteek van de onderzoekers.
Ogenschijnlijk neutraal
Het onderzoek is uitgevoerd in een samenwerkingsverband waar naast academische instellingen ook organisaties als Fiom en Rutgers deel van uitmaken. Fiom behoort neutraal te zijn, maar heeft meermaals laten blijken dat niet te zijn. En Rutgers is onderdeel van International Planned Parenthood Federation, een van de grootste abortusverstrekkers, actief in vele landen. Wat gelijk opvalt is dat Jenneke van Ditzhuijzen de hoofdonderzoekster is, zij die zich meermaals sterk pro-abortus heeft opgesteld.
Ongeschikt voor de taak
Kan zo iemand in zo’n verband een onafhankelijk onderzoek leiden over dit gevoelige onderwerp? Het rapport laat het zelf zien: nee, dat kan niet. Als er vooringenomen organisaties en personen bij het onderzoek betrokken zijn, waarom dan niet ook een gerespecteerde pro-life organisatie als de Nederlandse Patiënten Vereniging (NPV)?
Mysterieuze nieuwsgierigheid
De schrijvers van het rapport schrijven dat het onderzoek plaatsvond na een kamerbrief van de staatssecretaris “dat hij het belangrijk acht om inzicht te hebben in de redenen voor het kiezen voor een abortus, de ruimere achtergrond van onbedoelde zwangerschappen, en de ervaringen met zorg en hulpverlening rond onbedoelde zwangerschap.” Het centrale onderwerp is dus 'redenen' en dat wordt meerdere keren in het rapport benadrukt. Maar nergens in het rapport komt ter sprake waarom de overheid meer wil weten over die redenen.
Vooringenomenheid
En dat is de bezorgdheid over het hoge aantal abortussen in ons land en de wens hoe dat aantal kan worden teruggedrongen. Want elke abortus wordt gezien als een trieste gebeurtenis: een kind dat bij een moeder groeit mag het levenslicht niet zien. Dat dit in een rapport dat over motivaties van vrouwen gaat niet centraal staat, is begrijpelijk, maar dat het zelfs niet eens genoemd wordt, laat zien vanuit welke insteek de onderzoekers aan het werk waren.
Door de bomen geen bos meer zien
De teneur van het rapport is dat er zoveel en door elkaar heen lopende redenen zijn dat een vrouw voor een abortus kiest, dat daar uiteindelijk niets over te zeggen is. Op de omslag staat met opzet een kluwen draden. Toch worden in de tabellen en figuren redenen onderscheiden en van getallen voorzien, hoe discutabel de indelingen ook zijn.
Hoop op politieke actie
Als materieel en levensomstandigheden, zoals financiën, regelmatig in verwevenheid, worden genoemd, dan is dat een handvat voor de overheid om te gebruiken als er gekozen wordt voor vermindering van het aantal abortussen (de urgentie vanuit de overheid). Maar daar willen de onderzoekers duidelijk verre van blijven. De hoop is dat meerdere politici dat zullen onderkennen en toch de handvatten vast pakken.
Opmerkelijke boodschap
Opmerkelijk is dit citaat: “Mensen die kozen voor het uitdragen van een onbedoelde zwangerschap rapporteerden waarden en normen, gezinsplanning, gevoelens en timing als motieven. Hier gaat het meestal om waarden en normen die ingaan tegen abortus, al dan niet gerelateerd aan gewetensmotieven, religieuze overtuigingen, of het definiëren van de zwangerschap als ‘een kindje’. Bij de groep die voor abortus koos gaat het thema ‘waarden en normen’ vaker over goed ouderschap en over wat wel of geen goede situatie is om een kind in op te voeden”. Dit citaat is een centrale boodschap.
Over leven bestaat geen discussie
De onderzoekers hebben daarover geen mening. Ben je nu wel of niet zwanger van een levend wezen? Is het wel of geen kindje? Voor hen is hoe de vrouwen hun ‘zwangerschap’ definiëren ook bepalend hoe ze tegen abortus aankijken. Biologisch wetenschappelijk gezien is er echter geen discussie over wat een zwangerschap is. Iets wat groeit dat leeft, punt. Vanaf de bevruchting ontwikkelt zich een mens, een mens met potentie en niet een potentieel mens. Ontkennen dat het een mens is en dat je hier verschillend tegenaan kan kijken, maakt nog niet dat het geen ‘levend wezen’ of geen ‘kindje’ is. Dit ontkennen is desinformatie.
Onbeantwoorde vragen
Ook deze passage roept vragen op: “De meest genoemde motieven waren gerelateerd aan de hoofdthema’s timing, gezinsplanning, partner en materieel. Ook de betrokken partners of verwekkers noemden veelal dezelfde motieven die bij deze thema’s passen. Politiek en ethisch gevoelig”. Waarom het politiek en ethisch gevoelig zou zijn, wordt helaas niet verder uitgelegd terwijl dit zeker nadere toelichting verdient.
Lees ook: Frans Timmermans wil ook Nederlands ‘Grondrecht’ op abortus
Ontlopen van verantwoordelijkheid
Pia Dijkstra schrijft verder in de begeleidende brief aan de Kamer dat ze geen voorstander is van het verplicht uitvragen van de redenen voor een abortus. Ze acht dat onwenselijk omdat het uitvragen van de redenen voor een abortus gedurende het besluitvormingsproces vrouwen het gevoel kan geven dat ze zich moeten verantwoorden voor hun keuze om de zwangerschap af te breken.
Geven van redenen noodzakelijk
Hier kijkt de vereniging Kies Leven toch duidelijk anders tegenaan. In de Wet Afbreking Zwangerschap bij artikel 5 wordt gesproken over een onontkoombare noodsituatie die ze bespreekt met de arts. “In het bijzonder door het verstrekken van verantwoorde voorlichting over andere oplossingen van haar noodsituatie dan het afbreken van de zwangerschap.” Een arts kan geen verantwoorde voorlichting geven over andere oplossingen als de arts niet weet welke redenen voor de noodsituatie zijn.
Kind staat buitenspel
Het kind zelf blijft dus geheel buiten beeld en is er geen ethische reflectie in de discussie. Het rapport eindigt met: “Uiteindelijk maakt het niet uit welke motieven men heeft, zolang iemand een eigen en weloverwogen keuze heeft kunnen maken.” En die iemand is alleen de zwangere vrouw. Wij hebben dan ook niet de verwachting dat er in de serie ook een rapport komt met als titel “Dit is mijn verhaal dat nooit geschreven kon worden”.
Dit artikel is eerder gepubliceerd op kiesleven.nl
Laatst bijgewerkt: 30 maart 2024 19:32